Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Lech Sędziowie NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.) Tomasz Zbrojewski Protokolant Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. M., J. B., P. D., M. D., I. S.-B., E. Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2006 sygn. akt I SA/Wa 2362/05 w sprawie ze skargi R. M., J. B., M. D., I. S.-B., E. Ł. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] października 2005r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia dotyczącego własności czasowej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od Ministra Infrastruktury na rzecz R. M., J. B., P. D., M. D., I. S.-B., E. Ł. kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 2362/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę R. M., J. B., M. D., I. S.-B. i E. Ł. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] października 2005 r. nr [...], którą utrzymana została w mocy decyzja tego organu z dnia [...] czerwca 2005 r. nr [...]. Decyzjami tymi Minister Infrastruktury odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia [...] stycznia 1950 r. Nr [...] o odmowie przyznania W. S.-B., którego następcami prawnymi są skarżący, prawa własności czasowej do nieruchomości warszawskiej przy ul. [...] w części dotyczącej działek nr [...] i [...], stanowiących własność Skarbu Państwa. Odmowa przyznania, orzeczeniem z 1950 r., została uzasadniona tym, że nieruchomość w planie zagospodarowania z 1948 r. była przeznaczona pod użyteczność publiczną.
Oddalając skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że w sytuacji gdy plan miejscowy przeznaczał nieruchomość na cele publiczne, to wyłączona była możliwość przyznania byłemu właścicielowi własności czasowej, bowiem przy takim przeznaczeniu nieruchomości istniała możliwość korzystania z niej przez nieokreśloną liczbę osób, gdyż przeznaczenie terenu na cele publiczne przesądzało o jego ogólnodostępnym charakterze i oddanie takiego terenu byłemu właścicielowi gwarantowałoby swobodne wykonywanie uprawnień właścicielskich, rozporządzanie nią wedle własnego uznania, a co za tym idzie urządzenie i wykorzystanie gruntów dla celów indywidualnych. Sąd podkreślił też, że rozstrzygnięcie na podstawie art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy nie wymagało uprzedniego rozważenia możliwości realizowania przez byłych właścicieli funkcji określonej w planie zabudowy dla danej nieruchomości, bowiem już przeznaczenie w planie zagospodarowania na cele użyteczności publicznej wykluczało realizację roszczeń dekretowych, a w praktyce ich reprywatyzację.
Skargę kasacyjną od tego wyroku wnieśli R. M., J. B., M. D., I. S.-B., E. Ł., domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi i zarzucając:
naruszenie art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy (Dz.U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279) poprzez błędną jego wykładnię polegającą na wadliwym przyjęciu, iż przeznaczenie w planie zagospodarowania przestrzennego danej nieruchomości na cele użyteczności publicznej automatycznie wyłącza możliwość przekazania jej na własność czasową dotychczasowemu właścicielowi z uwagi na niemożność, w takiej sytuacji, korzystania z przedmiotowej nieruchomości przez dotychczasowego właściciela, podczas gdy cele użyteczności publicznej mogą być realizowane również przez prywatnych właścicieli nieruchomości;
naruszenie art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, iż organ administracji wydający w oparciu o ten przepis decyzję w przedmiocie przyznania prawa własności czasowej nieruchomości nie musi badać woli byłego właściciela w zakresie przyszłego korzystania z nieruchomości, co uniemożliwia de facto prawidłowe ustalenie możliwości pogodzenia korzystania z nieruchomości przez dotychczasowego właściciela z planem zabudowy i jednocześnie w sposób nieuprawniony przerzuca ciężar dowodu na samego właściciela, który chcąc uzyskać prawo własności czasowej musi w sposób aktywny manifestować wolę zgodnego z planem korzystania z przedmiotowej nieruchomości;