Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zygmunt Zgierski (spr.) sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant starszy sekretarz sądowy Julia Chudzyńska po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 1477/16 w sprawie ze skargi K.K. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia oddala skargę kasacyjną.
I OSK 1987/17
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 22 lutego 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K.K. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] czerwca 2016 r. w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia.
Od ww. wyroku skargę kasacyjną złożył K.K. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 135 oraz art. 151 w związku z art.145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), dalej p.p.s.a. w zw. z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sadów administracyjnych (Dz.U. 2002 r. Nr 153, poz.1269 ze zm.), dalej p.u.s.a., poprzez błędne uznanie przez Sąd I instancji, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu i bezzasadnym oddaleniu skargi, w sytuacji gdy organ administracji naruszył przepisy postępowania administracyjnego:
1/ art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 219 k.p.a., poprzez nieuchylenie zaskarżonego postanowienia organu I instancji, w sytuacji gdy organ ten wydał postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia z uwagi na brak interesu prawnego skarżącego, natomiast organ II instancji ustalił, że skarżący posiada interes prawny w wydaniu żądanego zaświadczenia, a jedynie brak było możliwości wydania zaświadczenia o żądanej przez skarżącego treści;
2/ art. 217 § 2 oraz art. 218 § 2 k.p.a., poprzez uznanie, że żądana przez skarżącego treść zaświadczenia odnosiła się do oceny faktów i oceny przedstawionej sytuacji z aktem wewnętrznym, obowiązującym pracodawcę, w sytuacji gdy żądanie skarżącego sprowadzało się do potwierdzenia określonego stanu rzeczy i wystarczające było przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 218 § 2 k.p.a. z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych skarżącego oraz na podstawie przepisów prawa, które winny być pracodawcy znane z urzędu, albowiem zobowiązany był do ich stosowania;
3/ art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, polegający na utrzymaniu w mocy postanowienia organu I instancji, choć ten organ w sposób niewyczerpujący zebrał i rozpatrzył materiał dowodowy, jak również nie podjął wszelkich kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, w tym nie przeprowadził dowodu z akt osobowych skarżącego, będących w posiadaniu pracodawcy.
4/ art. 8 i art. 107 § § 3 k.p.a., przez nienależyte uzasadnienie zaskarżonego postanowienia z uwagi na zawarcie w nim zbyt ogólnych stwierdzeń, co uniemożliwia realizację zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa oraz uniemożliwia dokonanie jego kontroli, a jednocześnie wskazuje na dowolność w jego wydaniu przez niedostateczne i niepełne uzasadnienie postanowienia.
Wskazując na powyższe naruszenia autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.