W tej sytuacji należy się zgodzić z Sądem I instancji, że skarżący, domagając się wydania zaświadczenia o ściśle żądanej treści, dążył do oceny faktów związanych z jego zatrudnieniem w S. Urzędzie Wojewódzkim w K., co jest sprzeczne z istotą wydawania zaświadczeń. Odmowa wydania zaświadczenia była zatem prawidłowa.
Bez znaczenia prawnego pozostają zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty nieprzeprowadzenia wystarczającego postępowania dowodowego. Co prawda przepis art. 218 § 2 k.p.a. dopuszcza do prowadzenia postępowania wyjaśniającego w koniecznym zakresie przed wydaniem zaświadczenia, ale postępowanie to spełnia tylko pomocniczą rolę w ustaleniu treści zaświadczenia, bo główną rolę art. 218 § 1 k.p.a. przypisuje danym wynikającym z ewidencji, rejestru, wykazu, zbioru dokumentów lub zbioru danych utrwalanych innymi technikami, a będących w posiadaniu organu. Przedmiotem postępowania wyjaśniającego mogą być wyłącznie okoliczności wynikające z istniejących ewidencji, rejestrów i innych danych, czy też wyjaśnienie, czy dane te odnoszą się do osoby wnioskodawcy, faktów oraz stanu prawnego, którego poświadczenia domaga się zainteresowany, a także ustalenia, jakiego rodzaju ewidencja lub rejestry mogą zawierać żądane dane i ustalenia ewentualnych ich dysponentów. Postępowanie to ma zatem na celu usunięcie wątpliwości co do znanych, bo istniejących już faktów lub stanu prawnego (wyrok NSA z dnia 8 września 2009 r., I OSK 104/09). W niniejszej sprawie nie zachodziła konieczność przeprowadzenia takiego dodatkowego postępowania wyjaśniającego.
Nie mógł przynieść oczekiwanego rezultatu także zarzut naruszenia art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. Oczywiście organ I instancji, odmawiając wydania zaświadczenia, powołał się między innymi na brak interesu prawnego wnioskodawcy, co było nieprawidłową interpretacją i co dostrzegł organ rozpatrujący zażalenie. Tym niemniej Wojewoda S. w postanowieniu z dnia [...] maja 2016 r. zawarł również rozważania odnoszące się do treści żądanego zaświadczenia i uznał, że nie może uwzględnić żądania co do całej treści (organ kwestionował sprawę zapoznania wnioskodawcy z opisami stanowisk, na których wnioskodawca, w jego ocenie, nie był zatrudniony). Skoro zatem organ II instancji podzielił stanowisko Wojewody S. w tej części i uznał, że odmowa wydania zaświadczenia jest rozstrzygnięciem legalnym, to nie było podstaw do uchylenia postanowienia organu I instancji i orzeczenia co do istoty sprawy. Zasadne było wydanie postanowienia o utrzymaniu w mocy postanowienia Wojewody S. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.
Nie można także zarzucić Sądowi I instancji, że nie dostrzegł braków w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Spełnia ono bowiem wymagania stawiane przez art. 107 § 3 k.p.a., zawiera wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Tym samym nie doszło także do naruszenia zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa (art. 8 k.p.a.), a ocena legalności zaskarżonego postanowienia była oczywiście prawidłowa.
Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.