Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Monika Nowicka sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.) sędzia del. WSA Mariusz Kotulski Protokolant starszy asystent sędziego Wojciech Latocha po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej F.C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2018/13 w sprawie ze skargi F.C. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 2018/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę F. C. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...], którą utrzymana została w mocy decyzja Wojewody Dolnośląskiego z [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał:
Decyzją z [...] maja 2013 r. Wojewoda Dolnośląski, po rozpatrzeniu wniosku F. C., odmówił potwierdzenia jej prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez M. G. nieruchomości położonych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Od powyższej decyzji odwołanie wniosła F. C., zarzucając, że organ błędnie uznał, iż w niniejszej sprawie nie został zachowany termin, o którym mowa w art. 5 ust 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 169 poz. 1418 ze zm.). Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych zaznaczyła, iż w przypadku pism nadanych w zagranicznym urzędzie pocztowym za datę wniesienia do organu należy uznać datę przekazania takiego pisma polskiej placówce pocztowej operatora publicznego, a w przedmiotowej sprawie organ po otrzymaniu wniosku zaniechał jakichkolwiek czynności zmierzających do ustalenia dnia, w którym przesyłka nadana w Niemczech została przekazana poczcie polskiej. Zarzuciła też, że pomimo wniosku strony organ nie przeprowadził także dowodów z opinii biegłego na okoliczność terminu, w jakim wniosek strony został lub mógł zostać przekazany polskiej placówce pocztowej operatora publicznego. Wskazała również, że pojawiające się w sprawie wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść strony. Organ utrzymywał wnioskodawczynię w przekonaniu, że wniosek został złożony we właściwym terminie, ponieważ przeprowadził postępowanie oraz korespondował ze stroną przez okres 4,5 roku i w tym czasie nie kwestionował daty złożenia wniosku. Ponadto stwierdziła, iż art. 57 § 5 ust. 2 k.p.a. jest niezgodny z przepisami wspólnotowymi, w tym art. 18 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Rozporządzeniem nr 1393/2007 Parlamentu i Rady z 13 listopada 2007 r. w zakresie, w jakim nakłada obowiązek oddania pisma w polskiej placówce pocztowej, a nie nadanie go w dowolnej placówce pocztowej w UE.
Utrzymując w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji, decyzją z dnia [...] lipca 2013 r., Minister Skarbu Państwa wskazał: Zgodnie z art. 5 ust 1 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty, potwierdzenie prawa do rekompensaty następuje na wniosek osoby ubiegającej się o potwierdzenie tego prawa, złożony nie później niż do dnia 31 grudnia 2008 r. W niniejszej sprawie wniosek strony o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty wpłynął po 31 grudnia 2008 r. - został nadany w niemieckiej placówce pocztowej 27 grudnia 2008 r., do organu wpłynął 5 stycznia 2009 r. Zgodnie z przeważającym stanowiskiem sądów administracyjnych, za dzień wniesienia pisma nadanego w zagranicznym urzędzie pocztowym przyjmuje się dzień przekazania przesyłki przez ten urząd polskiemu urzędowi pocztowemu. W niniejszej sprawie wniosek strony został nadany w formie priorytetowej przesyłki nierejestrowanej, na kopercie brak jest stempla pocztowego z datą przekazania pisma polskiemu urzędowi pocztowemu, zaś jak wynika z pisma Poczty Polskiej z 9 kwietnia 2013 r., tego rodzaju przesyłki nie podlegają ewidencjonowaniu na którymkolwiek etapie przemieszczania, a fakt ich przybycia na obszar Polski nie jest w jakikolwiek sposób odnotowywany w polskiej dokumentacji. Tym samym nie jest możliwe ustalenie terminu, w którym pismo nadane przez stronę w Niemczech zostało przekazane polskiej placówce pocztowej. W takiej sytuacji terminem wniesienia podania jest dzień, w którym przedmiotowe pismo wpłynęło do organu I instancji. Odnosząc się do zarzutów dotyczących nie uwzględnienia przez organ I instancji wniosków strony o przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych, należy wyjaśnić, że opinia biegłego nie jest dowodem, który pozwoliłby ustalić datę przekazania wniosku strony polskiemu operatorowi, ponadto okoliczność ta została wyjaśniona ww. pismem Poczty Polskiej z 9 kwietnia 2013 r. Natomiast kwestia przeciętnego terminu przekazywania przesyłek z Niemiec polskim urzędom pocztowym nie jest okolicznością mającą znaczenie dla sprawy. Za bezpodstawny należy uznać też zarzut jakoby organ I instancji prowadząc postępowanie wprowadził stronę w błąd co do oceny terminowości złożenia wniosku, gdyż ze znajdującej się w aktach sprawy notatki urzędowej z 10 września 2009 r. wynika, że wnioskodawczyni została poinformowana o tym, iż wniosek został złożony po terminie.