Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie NSA Monika Nowicka (spr.) del. WSA Jakub Zieliński Protokolant sekretarz sądowy Olga Grzelak po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury i Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2016 r. sygn. akt I SAB/Wa 849/15 w sprawie ze skargi A.B. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Ministra Inwestycji i Rozwoju na rzecz A.B. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 11 maja 2016 r. (sygn. akt I SAB/Wa 849/15), po rozpoznaniu skargi A.B., zobowiązał Ministra Infrastruktury i Budownictwa do rozpoznania wniosku z dnia 20 stycznia 2014 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydium Rady Narodowej w Mieście Stołecznym Warszawie z dnia 11 sierpnia 1964 r. nr [...] w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy (pkt 1) oraz stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (pkt 2) i zasądził od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz A.B. kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt 3).
W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, Minister Infrastruktury i Budownictwa zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 149 § 1a w zw. z art. 133 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami p.p.s.a. i w zw. z art. 35 § 3 i § 5 k.p.a. - poprzez uznanie, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.
Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne, Minister Infrastruktury i Budownictwa wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, względnie - o zmianę wydanego rozstrzygnięcia poprzez uznanie braku rażącego naruszenia prawa, w obu przypadkach wraz z zasądzeniem zwrotu kosztów postępowania.
Odpowiedź na skargę kasacyjną nie została wniesiona.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie żadna z wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała, wobec czego kontrola Naczelnego Sądu Administracyjnego ograniczyła się wyłącznie do zbadania zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej.
Zostały one określone wyłącznie na gruncie podstawy kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 2 p.p.s.a., przy czym, chociaż formalnie skarga kasacyjna została wniesiona w tym przypadku w stosunku do całego wyroku, tym niemniej treść zarzutów oraz treść wniosków kasacyjnych sugerowała, że sprowadzała się ona jedynie do kwestionowania pkt 2 zaskarżonego wyroku. W punkcie tym zaś Sąd Wojewódzki uznał, że Minister Infrastruktury i Budownictwa, pozostając w bezczynności w rozpoznaniu wniosku A.B. z dnia 20 stycznia 2014 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydium Rady Narodowej w Mieście Stołecznym Warszawie z dnia 11 sierpnia 1964 r. nr [...], rażąco naruszył prawo.
Uzasadniając swoje stanowisko Sąd Wojewódzki podkreślił, że (cyt.): "W przedmiotowej sprawie wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 sierpnia 1964 r. wpłynął do Ministra w dniu 26 września 2014 r. i od tego momentu rozpoczął swój bieg termin do załatwienia sprawy, określony w art. 35 § 3 k.p.a. Zgodnie bowiem z art. 61 § 3 k.p.a. datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień doręczenia żądania organowi administracji publicznej. Z akt administracyjnych sprawy wynika, że pierwszą czynnością jaką podjął organ, po otrzymaniu wniosku, było zwrócenie się pismem z dnia 10 października 2014 r. do Urzędu m.st. Warszawy Biura Gospodarki Nieruchomościami o nadesłanie akt własnościowych nieruchomości oraz akt postępowania w sprawie przyznania odszkodowania. Urząd m.st. Warszawy Biuro Gospodarki Nieruchomości Delegatura w Dzielnicy Mokotów w piśmie z dnia 23 października 2014 r. poinformował Ministra, że akta zostały przesłane do Wydziału Spraw Dekretowych i Związków Wyznaniowych Biura Gospodarki Nieruchomościami Urzędu m.st. Warszawy. Kolejne działanie w sprawie, polegające na ponownym zwróceniu się do Urzędu m.st. Warszawy Biura Gospodarki Nieruchomościami o nadesłanie akt własnościowych nieruchomości, organ podjął dopiero w dniu 24 grudnia 2015 r., a więc po upływie ponad rocznej bezczynności. Nie sposób nie zauważyć, że zostało ono podjęte w konsekwencji wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, które wpłynęło do organu w dniu 30 października 2015 r. oraz wniesienia przedmiotowej skargi w dniu 25 listopada 2015 r. Organ nie zastosował się również do obowiązku wynikającego z przepisu art. 36 k.p.a., bowiem nie poinformował stron o przyczynach zwłoki oraz o przewidywanym terminie załatwienia sprawy.