Odnosząc powyższe rozważania do rozpoznawanej sprawy Sąd stwierdził, że komunalizacja gruntu o powierzchni 0.0085 ha, zajętego pod drogę publiczną - ulicę S. w S. dotyczyła prawa własności przysługującego E. P. oraz K. K. i M. K. Zatem te osoby posiadały przymiot strony w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji w przedmiocie komunalizacji, na co zresztą zwrócił uwagę skarżący w swoim odwołaniu z dnia 31 października 2002 r. Natomiast skarżący z żoną K. D. nabyli własność nieruchomości przy ul. S. w S. (obejmującą również część zajętą pod ulicę) w dniu 10 listopada 1999 r. Nie mogli być oni zatem stroną w postępowaniu, które dotyczyło stanu prawnego istniejącego w dniu 31 grudnia 1998 r. Wydana w tym postępowaniu decyzja w sposób ewidentny nie odnosiła się do ich praw ani obowiązków. Wprawdzie fakt, iż organy administracji prowadziły postępowanie administracyjne z ich udziałem i decyzje wydane w tym postępowaniu były im doręczane, uprawniał skarżącego do złożenia skargi na ostateczną decyzję do sądu administracyjnego, jest to bowiem formalnoprocesowe prawo adresata decyzji do jej zaskarżenia, jednak nie miało to wpływu na ocenę Sądu w kwestii interesu prawnego M. D., w rozumieniu art. 28 k.p.a., który legitymowałby go do żądania sądowej kontroli decyzji potwierdzającej nabycie przez Gminę S., z dniem 1 stycznia 1999 r. własności przedmiotowej nieruchomości. Sąd I instancji podkreślił, że prawo do sądowej kontroli decyzji administracyjnej nie zawsze pokrywa się z interesem prawnym w rozumieniu art. 28 k.p.a., tj. opartym na przepisie prawa materialnego, natomiast fakt, że określona osoba uczestniczyła w postępowaniu administracyjnym, nie czyni z niej strony. Uznając, że okoliczności sprawy wskazują wyraźnie, że w sprawie toczącej się w przedmiocie komunalizacji skarżący miał interes wyłącznie faktyczny Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalił skargę.
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł M. D. Zaskarżył wyrok w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na jego treść, a mianowicie:
1) art. 50 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez błędne uznanie, że skarżący miał w niniejszej sprawie jedynie interes faktyczny, a nie prawny, a co za tym idzie, nie był stroną postępowania administracyjnego w sprawie o nabycie przez Gminę S. z dniem 1 stycznia 1999 r. własności nieruchomości nabytej przez skarżącego, przez co nie miał legitymacji do sądowej kontroli decyzji wydanej w sprawie,
2) art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. poprzez brak stwierdzenia nieważności decyzji w sytuacji, gdy sąd uznał, że została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie.
Powołując się na powyższe zarzuty, na podstawie art. 176 i 185 § 1 p.p.s.a. skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania.
Jak podniesiono w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w sposób błędny przyjął, że skarżący nie ma interesu prawnego, uprawniającego go do żądania sądowej kontroli decyzji, albowiem w dacie 31 grudnia 1998 r. nie przysługiwało mu prawo własności przedmiotowej nieruchomości. Z drugiej strony jednak Sąd w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że skarżący był uprawniony do wniesienia skargi, ponieważ jest to formalnoprocesowe prawo adresata decyzji do jej zaskarżenia. Poza tym WSA nie odrzucił skargi na podstawie art. 58 p.p.s.a., jako niepochodzącej od strony, tylko rozpoznał ją i wydał wyrok, więc jednocześnie dał skarżącemu prawo do "zaskarżenia decyzji", ale odmówił mu prawa do "sądowej kontroli decyzji", co jest sprzecznością samą w sobie. Sam fakt skierowania decyzji do danej osoby świadczy o interesie prawnym w jej zaskarżeniu i na podstawie art. 50 § 1 p.p.s.a. uprawnia ją do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.