Zgodnie z art. 28 k.p.a. stroną postępowania administracyjnego jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Interes prawny skarżącego wywodzi się po pierwsze z przepisu art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną albowiem część nieruchomości będącej obecnie jego własnością, stała się z mocy prawa własnością Gminy, co właśnie miała potwierdzić zaskarżona decyzja administracyjna. Po drugie jego interes prawny wynika z przepisów prawa cywilnego, rzeczowego dotyczących prawa własności i przeniesienia własności (art. 140 k.c., art. 155 k.c.) oraz o rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych z ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Zatem interes prawny skarżącego opiera się na przepisach prawa cywilnego, rzeczowego. Skoro Sąd dostrzegł, że skarżącemu przysługuje roszczenie o przedmiotową nieruchomość, powinien dostrzec interes prawny w postępowaniu dotyczącym prawa własności przedmiotowej nieruchomości. Zdaniem skarżącego osoba, która nabyła nieruchomość w drodze kupna, po dacie przejścia własności części nieruchomości na gminę, w sytuacji, gdy decyzja mająca to stwierdzić wydana została już po zawarciu umowy sprzedaży jest stroną tego postępowania.
Jeżeli WSA stwierdził, że skarżący nie ma interesu prawnego w niniejszej sprawie, a co za tym idzie, nie jest stroną, to powinien stosownie do treści art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji. Zgodnie z powołanymi przepisami, sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach. Art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. stanowi, że organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie. Powyższe naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem doprowadziło do utrzymania w mocy decyzji, co do której Sąd winien był stwierdzić nieważność.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie, chociaż nie wszystkie podniesione w niej zarzuty można było uznać za uzasadnione.
Zgodnie z art. 50 § 1 p.p.s.a. sąd administracyjny wszczyna postępowanie na podstawie skargi wniesionej przez uprawniony podmiot. Przepis ten konstruuje pojęcie legitymacji skargowej o charakterze uniwersalnym, w odniesieniu do aktów i czynności, w stosunku do których skarga jest dopuszczalna na podstawie art. 3 § 2 i 3 ustawy i nie odwołuje się do pojęcia strony w postępowaniu administracyjnym w rozumieniu art. 28 k.p.a.
Istotę interesu prawnego we wniesieniu skargi, w rozumieniu art. 50 § 1 p.p.s.a., stanowi żądanie oceny przez sąd administracyjny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności z obiektywnym porządkiem prawnym, gdy istnieje związek między sferą praw i obowiązków skarżącego a zaskarżonym aktem lub czynnością.