Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie sędzia NSA Monika Nowicka sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Anna Stachnik po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2020 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 grudnia 2017 r. sygn. akt IV SA/Wa 1977/17 w sprawie ze skargi D. R. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/7

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 21 grudnia 2017r. sygn. akt IV SA/Wa 1977/17, oddalił skargę D. R. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] maja 2017r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Prezydium Rady Narodowej Spraw Wewnętrznych w P. orzeczeniem z dnia [...] czerwca 1968r. nr [...] orzekło o wywłaszczeniu za odszkodowaniem m.in. nieruchomości położonej w P. przy ul. W., o powierzchni 7.008m2, zapisanej w księdze wieczystej [...] nr [...], stanowiącej własność F. K.

Po rozpoznaniu wniosku A. R. i D. R. o stwierdzenie nieważności ww. orzeczenia wywłaszczeniowego z 1968r. w części dotyczącej odszkodowania, Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z dnia [...] grudnia 2016r. nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności ww. orzeczenia w części dotyczącej przyznania odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości stanowiącej własność poprzednika prawnego wnioskodawczyń. Minister decyzją z dnia [...] maja 2017r., po ponownym rozpoznaniu sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] grudnia 2016r. Organ wskazał, że orzeczenia wywłaszczeniowego z 1968r. nie obciąża żadna z kwalifikowanych wad prawnych, wymienionych w art. 156 § 1 pkt 1 - 7 K.p.a., stanowiących podstawę stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej. Organ stwierdził, że w sposób niesporny w sprawie nie wystąpiły uchybienia wymienione w art. 156 § 1 pkt 3, 4, 5, 6 i 7 K.p.a. Natomiast przedmiotem odrębnych rozważań uczyniono to czy w sprawie nie doszło do rażącego naruszenia przepisów prawa (art.156 § 1 pkt 2 K.p.a.), w tym w szczególności przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1961r. Nr 18, poz. 94 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako "ustawa z 1958r.", na podstawie których doszło do ustalenia kwestionowanego przez strony odszkodowania. Odnosząc się do tej kwestii organ wskazał, iż pismem z 25 kwietnia 1968r. nr [...] Prezydium Rady Narodowej Miasta P. poinformowało strony o wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego oraz o terminie wyznaczonej na dzień 21 maja 1968r. rozprawy wywłaszczeniowo - odszkodowawczej. W aktach sprawy zachowało się zwrotne potwierdzenie odbioru zawiadomienia o wszczęciu postępowania przez właściciela wywłaszczonej nieruchomości. Organ wskazał dalej, że z art. 21 ustawy z 1958r. wynikał obowiązek przeprowadzenia rozprawy. Z protokołu rozprawy wywłaszczeniowo - odszkodowawczej przeprowadzonej w dniu 21 maja 1968r. wynika, że nie brał w niej udziału ani właściciel nieruchomości (mimo, iż był zawiadomiony), ani biegli. Zdaniem organu, nieobecność biegłego na rozprawie - bez wykazania, że miało to wpływ na wysokość ustalonego odszkodowania - nie może stanowić rażącego naruszenia prawa. Organ stwierdził, iż biegli pomimo, że nie byli obecni na rozprawie, to brali udział w postępowaniu wywłaszczeniowo - odszkodowawczym poprzez sporządzenie pisemnych opinii szacunkowych. W przedmiotowej sprawie opinia szacunkowa sporządzona została przez biegłą inż. D. H. w dniu 18 marca 1968r. Biegła dokonała wyceny gruntu w oparciu o przepisy art. 8 ustawy z 1958r. oraz treść zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 24 września 1962r. w sprawie ceny, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych (M.P. z 1962r. Nr 72, poz. 335). Biegła przyjęła, że odszkodowanie winno być obliczone jak za grunt rolny klasy I w strefie wielkomiejskiej, dla którego stawka wyceny, zgodnie z ww. zarządzeniem Ministra Rolnictwa z dnia 24 września 1962r., wynosiła 3,60 zł/m2. Mając na uwadze, iż wywłaszczeniu podlegał grunt o powierzchni 7008m2 należne odszkodowanie za grunt wynosiło 25.228,80zł (7.008m2 x 3,60zł). Z kolei wyceny drzewostanu na przedmiotowej nieruchomości dokonał biegły z listy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w P. mgr inż. J. N. Za podstawę ustalenia masy i wartości drzewostanu przyjęto tablice zasobności i przyrostu drzewostanów, cennik detaliczny nr 71/61 oraz nr 87/63 Ministerstwa Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego na drewno opałowe, układ zbiorowy pracy dla robotników zatrudnionych w przedsiębiorstwach lasów państwowych oraz mapę gruntów do wywłaszczenia opracowaną dnia 4 marca 1968r. Kwota odszkodowania za drzewostan na działce o powierzchni 7.008m2 została oszacowana na 5.751,45zł i taką też kwotę przyznano orzeczeniem wywłaszczeniowym z dnia [...] czerwca 1968r. nr [...]. W ocenie Ministra wykorzystanie operatu szacunkowego sporządzonego na wniosek podmiotu występującego o wywłaszczenia, a nie na wniosek organu wywłaszczeniowego było dopuszczalne. Tym samym wykonanie operatu szacunkowego wywłaszczonej nieruchomości na zlecenie wnioskodawcy wywłaszczenia, jak i nieobecność biegłych na rozprawie nie miały znaczenia dla prawidłowości określenia wysokości odszkodowania za przedmiotową nieruchomość. Minister wskazał nadto, że właściciel wywłaszczonej nieruchomości na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z 1958r. wystąpił o przyznanie nieruchomości zamiennej. Pismem z dnia 6 kwietnia 1968r. Powiatowe Biuro Geodezji i Urządzeń Rolnych w P. poinformowało wnioskodawcę wywłaszczenia - Polską Akademię Nauk Instytut Fizyki, że nie posiada gruntów na ekwiwalent zamienny. Wobec powyższego, organ wywłaszczeniowy w decyzji z dnia [...] czerwca 1968r. nie przyznał nieruchomości zamiennej. Ustawa z 1958r. jako zasadę przyjmowała przyznawanie odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość, a dopiero w dalszej kolejności dostarczenie nieruchomości zamiennej (art. 7 i art. 10). Nieruchomość zamienna przyznawana była "w miarę możliwości", co oznacza, że od uznania organu zależało przyznanie nieruchomości zamiennej. Organ podkreślił, że w sytuacji gdy występuje uznaniowe wydawanie decyzji, nie ma mowy o rażącym naruszeniu prawa.

Strona 1/7