Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) sędzia NSA Maciej Dybowski sędzia del. NSA Jerzy Krupiński Protokolant starszy asystent sędziego Wojciech Latocha po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury i Rozwoju od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2359/13 w sprawie ze skargi R. L. na postanowienie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2014 r. (sygn. akt I SA/Wa 2359/13), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi R. L. uchylił postanowienie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] oraz utrzymane przez nie w mocy postanowienie tego samego organu z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności orzeczenia.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Orzeczeniem z dnia [...] lipca 1951 r. nr [...], Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w B. wywłaszczyło na rzecz Skarbu Państwa m.in. nieruchomość o powierzchni 600 m kw. położoną w C., w powiecie c., ujawnioną w księdze wieczystej tom 27, karta 672 jako parcela nr [...], a stanowiącą własność spadkobierców M. M.
Pismem z dnia 10 października 2012 r., R. L. wniósł o stwierdzenie nieważności w/w orzeczenia, w części dotyczącej wspomnianej wyżej nieruchomości, jako wydanego z rażącym naruszeniem prawa.
Postanowieniem z dnia [...] marca 2013r. nr [...] Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej odmówił wszczęcia objętego w/w wnioskiem postępowania a - rozpatrując sprawę w trybie art. 127 § 3 k.p.a. - postanowieniem z dnia [...] lipca 2013 r., ten sam organ utrzymał w mocy swoje poprzednie rozstrzygnięcie.
Uzasadniając stanowisko, organ nadzoru wyjaśnił, że w skład wywłaszczonej, orzeczeniem z dnia [...] lipca 1951 r. nr [...], nieruchomości wchodziły nieruchomości stanowiące: działkę nr [...] o powierzchni 0,0021 ha (własność S. L.) działkę nr [...] o powierzchni 0,0395 ha (własność Gminy C.) i działkę nr [...] o powierzchni 0,0166 ha (własność M. i R. małżonków L.). Ustalono też, że M. i R. L. nabyli powyższą nieruchomość w drodze umowy sprzedaży oraz przeniesienia prawa własności nieruchomości od osoby nieuprawnionej, a czego byli świadomi (akt notarialny z dnia 12 kwietnia 1990 r., rep. A [...]). W treści umowy stwierdzono bowiem, że w dziale III księgi wieczystej nr [...], która była prowadzona dla zbywanej nieruchomości (działki nr [...]), widniał wpis ostrzeżenia o wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego. Zdaniem Ministra, nie miał zatem zastosowania w tym przypadku art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 147, z późn. zm.), dotyczący rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych.
Organ podkreślił także, że przedmiotowa działka wchodziła w skład nieruchomości wywłaszczonej, orzeczeniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w B. z dnia [...] lipca 1951r. nr [...], o którego wydaniu poprzedni właściciele nieruchomości zostali poinformowani zgodnie z ówczesnymi przepisami. Oznaczało to więc, że orzeczenie weszło do obrotu prawnego.
Ponadto nadmieniono również, iż odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość zostało ustalone na rzecz ówczesnych właścicieli nieruchomości (orzeczenie Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w B. z dnia [...] maja 1952 r. nr [...] utrzymane w mocy decyzją Odwoławczej Komisji Wywłaszczeniowej przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w B. z dnia [...] grudnia 1952 r. nr ew. [...]).