Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Iwona Bogucka (spr.) Sędziowie sędzia NSA Marek Stojanowski sędzia NSA Marian Wolanin po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Wa 77/19 w sprawie ze skargi J. B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 28 stycznia 2020 r., I SA/Wa 77/19, po rozpoznaniu sprawy ze skargi J. B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] listopada 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w punkcie 1. uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] lutego 2018 r. nr [...] a w punkcie 2. zasądził od Ministra na rzecz skarżącej kwotę 697 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Wojewoda W. decyzją z [...] marca 1993 r., działając na podstawie art. 18 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191 ze zm.; dalej jako: "ustawa komunalizacyjna") stwierdził nabycie przez Dzielnicę Gminę P. z mocy prawa w dniu 27 maja 1990 r. nieodpłatnie własności nieruchomości położonej w W. przy ul. W. [...], oznaczonej w ewidencji gruntów w jednostce ewidencyjnej P., obręb ewidencyjny [...], nr działki ewid. [...], opisanej w karcie inwentaryzacyjnej nr [...], z zabudową budynkiem mieszkalnym dwu kondygnacyjnym.
J. K. wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Wojewody.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z [...] lutego 2016 r. nr [...], utrzymaną w mocy decyzją z [...] czerwca 2016 r. nr [...], umorzył postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności ww. decyzji Wojewody.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem z 29 listopada 2016 r., I SA/Wa 1372/16, uchylił ww. decyzje obu instancji oraz zobowiązał organ nadzoru do zawiadomienia o toczącym się postępowaniu wszystkich spadkobierców po J. B. oraz do prowadzenia postępowania nieważnościowego z udziałem wszystkich stron postępowania. Ponadto Minister został zobowiązany do wyjaśnienia okoliczności dotyczących położenia spornej nieruchomości w dacie wejścia w życie dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279, z późn. zm.; dalej jako: "dekret") i dokonania oceny legalności decyzji komunalizacyjnej. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że z mocy art. 1 dekretu doszło do komunalizacji gruntów położonych na obszarze m. st. Warszawy, Sąd uznał zatem za konieczne odwołanie się do przepisów obowiązującej od 29 września 1938 r., a także w dacie wejścia w życie dekretu, ustawy z 16 sierpnia 1938 r. o samorządzie gminy m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 63, poz. 479) regulującej zagadnienie obszaru m. st. Warszawy. Art. 3 ust. 1 wskazanej ustawy z 1938 r. przewidywał, że miasto obejmuje obszar zamknięty granicami, istniejącymi w chwili wejścia w życie ustawy. Zmienić zaś granice miasta można było tylko w drodze ustawy (ust. 2). Sąd podkreślił, że zmiana granic miasta nastąpiła dopiero w dniu 15 maja 1951 r. przez włączenie do miasta Warszawy obszaru gminy B., z wyjątkiem gromad B. i G., które włączono do gminy M., co wynika z § 1 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 5 maja 1951 r. w sprawie zmiany granic miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. Nr 27, poz. 199). Przebieg nowej granicy został zaś ustalony zarządzeniem Prezesa Rady Ministrów z 30 czerwca 1951 r. w sprawie szczegółowego przebiegu granicy miasta stołecznego Warszawy i powiatu warszawskiego (M. P. Nr A-60, poz. 809). Wskazując na powyższe Sąd zlecił, aby Minister wyjaśnił, w aspekcie okoliczności wynikających z powołanych wyżej przepisów, czy sporna nieruchomość w dacie wejścia w życie dekretu położona była na obszarze m.st. Warszawy, czy też Gminy B. Sąd podkreślił także, że niezbędne jest uzyskanie dokumentacji mapowej, na której będą wskazane granice ówczesnej Gminy m.st. Warszawy i Gminy B. oraz położenie spornej nieruchomości, gdyż zgromadzone w sprawie pisma Urzędu miasta Warszawy stwierdzające, że sporna nieruchomość położona jest na terenie objętym działaniem dekretu są niewystarczające, ponieważ nie odwołują się do granic obszaru miasta Warszawy z 21 listopada 1945 r. oraz nie wynika z nich na jakich ówczesnych danych zostało oparte stanowisko Prezydenta miasta Warszawy.