Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wiśniewska (spr.), Sędzia NSA Roman Ciąglewicz, Sędzia del. WSA Teresa Zyglewska, Protokolant starszy inspektor sądowy Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Skarbu Państwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Wa 3032/14 w sprawie ze skargi G. Ł. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji 1. oddala skargę kasacyjną; 2. oddala wniosek G. Ł. o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 lutego 2015 r., sygn. akt I SA/Wa 3032/14, po rozpoznaniu skargi G. Ł., uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] sierpnia 2014 r., nr [...][...], oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] lipca 2014 r., nr [...], w przedmiocie odmowy zmiany decyzji.
W uzasadnieniu powyższego wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne i ocenę prawną:
Prezydent Miasta L. decyzją z dnia [...] lipca 2002 r., nr [...], potwierdził, że G. Ł. przysługuje prawo do realizacji uprawnień wynikających z art. 212 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741 z późn. zm.). Wobec niezłożenia od powyższej decyzji odwołania, stała się ona ostateczna. Zgodnie z operatem szacunkowym sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego wartość pozostawionego mienia została ustalona na kwotę [...] zł.
G. Ł. wnioskiem z dnia 2 listopada 2009 r., zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 169, poz. 1418 z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"), wystąpiła o ujawnienie wybranej formy realizacji prawa do rekompensaty. Wojewoda Lubelski dokonał adnotacji na decyzji Prezydenta Miasta L. o wysokości rekompensaty równej 20% wartości nieruchomości pozostawionej, nie dokonując waloryzacji. Następnie dane dotyczące decyzji potwierdzającej prawo G. Ł. do rekompensaty zostały zamieszczone w Systemie Informatycznym Rejestrów (SIR) i w styczniu 2010 r. zostały przekazane do rejestru centralnego pod poz. [...].
Kolejnym wnioskiem z dnia 6 grudnia 2010 r. G. Ł. zażądała, w trybie art. 155 kpa, zmiany decyzji Prezydenta Miasta L. z dnia [...] lipca 2002 r., podnosząc, że wycena nieruchomości powinna zostać oparta na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 lipca 2005 r., ponieważ ustalona w punkcie 3 decyzji Prezydenta Miasta L. wartość nieruchomości pozostawionej została dokonana na podstawie nieobowiązujących już przepisów. Podkreśliła również, że ponowna wycena nieruchomości pozostawionej będzie dla niej korzystniejsza. Wskazała jednocześnie, że nie zrealizowała dotychczas prawa do rekompensaty.
Wojewoda Lubelski decyzją z dnia [...] lutego 2011 r., nr [...], odmówił zmiany lub uchylenia decyzji Prezydenta Miasta L. z dnia [...] lipca 2002 r. w części dotyczącej wartości nieruchomości pozostawionej poza obecnymi granicami RP. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...][...].
Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 1453/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] czerwca 2011 r. Następnie Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 7 lutego 2014 r., sygn. akt I OSK 1791/12, uchylił zaskarżony wyrok oraz obie decyzje. W uzasadnieniu wskazał, że art. 20 ustawy jest przepisem szczególnym, pozwalającym na stosowanie procedury przewidzianej w art. 155 kpa do decyzji czy zaświadczeń potwierdzających prawo do rekompensaty, wydanych na podstawie poprzednich regulacji.