Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Pocztarek sędzia NSA Iwona Bogucka sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. S. i M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2018 r. sygn. akt I SA/Wa 1736/17 w sprawie ze skargi M. S. i Z.S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego 1. uchyla zaskarżony wyrok oraz decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] 2017 r. nr [...] i decyzję Wojewody [...] z dnia [...] 2017 r. znak: [...], 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz M.S. i Z. S. solidarnie kwotę 1120 (słownie: tysiąc sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6079 Inne o symbolu podstawowym 607
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
Uzasadnienie strona 1/6

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 8 marca 2018 r. oddalił skargę M. S. i Z. S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] 2017 r. uchylającą w całości decyzję Wojewody [...] z [...] 2017 r. i umarzającą postępowanie prowadzone w sprawie potwierdzenia Z.S. i M.S. prawa do rekompensaty po 1/6 części z tytułu pozostawienia przez L. H. i J.S. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, położonej [...], przy ul. [...].

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w uzasadnieniu objętej skargą decyzji wskazał, że wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez L. H. i J. B. S. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej złożyli w dniu 30 grudnia 2008 r. jedynie R. S. i F.S. Zarówno Z. S., jak i M.S. nie złożyły takiego wniosku. Ponadto z akt sprawy wynika, że pozostawiona nieruchomość była współwłasnością w częściach równych L. H. i J. B. S. Następcami prawnymi L. H. na mocy prawomocnych postanowień sądu stali się: W. P., M. S. i Z. S.

L. H. zmarły w dniu [...] 1960 r. w [...] posiadał obywatelstwo polskie. Natomiast następcami prawnymi J. B. S. stali się jej synowie: R. L. S. i F. H. S. Następczynie prawne L. H., tj. Z. S. i M. S. złożyły w dniu [...] 2015 r. oświadczenia z podpisem poświadczonym notarialnie o wskazaniu R. S. jako osoby uprawnionej do rekompensaty za wszelkie nieruchomości stanowiące własność L. H., a pozostawione w związku z wojną 1939 - 1945 r. poza obecnymi granicami Państwa Polskiego, w szczególności za kamienicę pozostawioną [...] przy ul. [...], której L. H. był współwłaścicielem. W/w osoby nie złożyły, jak wynika z akt sprawy, żadnego wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez L. H. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, położonej [...] przy ul. [...]. Natomiast oświadczenia o wskazaniu R. S. jako osoby uprawnionej do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez L. H. nieruchomości [...] złożyły w dniu [...] 2015 r., a więc również po dniu 31 grudnia 2008 r. Z akt sprawy wynika, że współwłaścicielami w częściach równych pozostawionej [...] nieruchomości byli L. H. i J. B. S. Zatem zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2017 r. poz. 2097, dalej: ustawa zabużańska), w/w osoby mogłyby dokonać skutecznego wskazania między sobą. Natomiast wskazania dokonały osoby nie będące współwłaścicielami pozostawionej nieruchomości, a jedynie następcami prawnymi jednego ze współwłaścicieli pozostawionej nieruchomości. Zatem, zdaniem organu odwoławczego nie ma tu zastosowania art. 3 ust. 1 ustawy zabużańskiej. W przedmiotowej sprawie nie ma również zdaniem organu zastosowania art. 3 ust. 2 tej ustawy, bowiem R. S. nie jest następcą prawnym L. H., ani też Z. S. i M. S. nie są następcami prawnymi J. B. S. Zatem oświadczenia M. S. i Z. S. są zdaniem organu nieskuteczne, bowiem zostały dokonane poza kręgiem następców prawnych L. H. Zatem w ocenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, wskazania dokonane przez M. S. i Z. S. są nieskuteczne.

Strona 1/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6079 Inne o symbolu podstawowym 607
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji