Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant: starszy inspektor sądowy Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Wa 1075/17 w sprawie ze skargi E. D. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 30 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Wa 1075/17), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, orzekając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: "p.p.s.a."), oddalił skargę E. D. i M.D. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] o odmowie potwierdzenia E.D. oraz M. D. prawa do rekompensaty przysługującej z tytułu pozostawienia przez A. D. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, E.D. zarzuciła Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie naruszenie:
I. prawa materialnego:
1.art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2016 r. poz. 2042) - przez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że ww. przepis nakłada na osobę ubiegającą się o potwierdzenie prawa do rekompensaty za tzw. mienie zabużańskie obowiązek udowodnienia pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej z przyczyn, o których mowa w art. 1 w/w ustawy, w sytuacji gdy ww. przepis mówi o obowiązku dołączenia do wniosku dowodów, które (jedynie) świadczą o pozostawieniu takich nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, a w konsekwencji wadliwe przyjęcie, że testament M. B. z dnia 6 lutego 1940 r. (w którym wymieniono stanowiące jej własność nieruchomości w m. B., w byłym województwie [...], w powiecie [...]) oraz zaświadczenie z gminy K. z dnia 18 września 1941 r. (które odwołuje się do ww. testamentu), nie stanowią dowodów (dokumentów), które świadczą o pozostawieniu wymienionych tam nieruchomości przez poprzedników prawnych skarżącej,
2. art. 6 ust. 4 w/w ustawy - przez jego błędną wykładnię, polegającą na pominięciu, że z treści ww. przepisu wynika, iż wskazany w tym przepisie katalog dowodów (pkt 1, 2, 3 i 4) nie jest katalogiem zamkniętym, co potwierdza zawarty w tym przepisie zwrot: "mogą być w szczególności", a w konsekwencji wadliwe przyjęcie, że testament M. B. z dnia 6 lutego 1940 r. (w którym wymieniono stanowiące jej własność nieruchomości w m. B. w byłym województwie [...], powiecie w [...]) oraz zaświadczenie z gminy K. z dnia 18 września 1941 r. (które odwołuje się do ww. testamentu), nie stanowią dowodów (dokumentów), które świadczą o pozostawieniu wymienionych tam nieruchomości przez poprzedników prawnych skarżącej;
II. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:
3. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 75 § 1 k.p.a. - przez wadliwe uznanie, że zaświadczenie z gminy K. z dnia 18 września 1941 r. nie ma mocy dowodowej w sprawie, gdyż nie posiada cech dokumentu urzędowego i nie może być uznane za dowód wiarygodny, mimo braku wskazania, że dowód ten (dokument) jest sprzeczny z prawem, a przede wszystkim nie wskazanie, jakie cechy (których rzekomo brakuje ww. zaświadczeniu) powinien nosić dokument urzędowy (sporządzony na obszarze zachodniej Białorusi, jesienią 1941 r. podczas okupacji niemieckiej), które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż ww. dokument może być uznany za wiarygodny i stanowi dowód, który świadczy o pozostawieniu przez poprzedników prawnych skarżącej nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem skarga nie zasługiwała na oddalenie,