Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.), Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska, Sędzia del. WSA Marian Wolanin, Protokolant starszy inspektor sądowy Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej oraz Miasta Poznań od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 213/13 w sprawie ze skargi W.D. na decyzję Ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia 1. oddala skargi kasacyjne; 2. zasądza solidarnie od Ministra Infrastruktury i Rozwoju oraz Miasta Poznań na rzecz W.D. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z 12 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 213/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi W. D., stwierdził nieważność decyzji Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z [...] listopada 2012 r. nr [...]. Sąd stwierdził też, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu oraz zasądził zwrot kosztów postępowania.
Wyrok powyższy zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:
Orzeczeniem z [...] stycznia 1960 r. Prezydium Rady Narodowej m. Poznania orzekło o wywłaszczeniu na rzecz Państwa nieruchomości składającej się z parcel nr [...] i [...], położonej w Poznaniu przy ul. D., stanowiącej współwłasność A. D. i M. P..
Wnioskiem z 15 listopada 1999 r. A. D. wystąpiła o stwierdzenie nieważności powyższego orzeczenia. Decyzją z [...] sierpnia 2001 r., nr [...] Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia z [...] stycznia 1960 r., natomiast decyzją z [...] grudnia 2001 r., nr [...], utrzymał swoją decyzję w mocy. Wyrokiem z [...] sierpnia 2003 r., sygn. akt I SA 28/02, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił obie powyższe decyzje.
Ponownie rozpoznając sprawę, Minister Infrastruktury, decyzją z [...] lipca 2005 r., nr [...], stwierdził, że orzeczenie z [...] stycznia 1960 r. wydane zostało z rażącym naruszeniem prawa w części dotyczącej działek nr [...], [...] i [...], natomiast w pozostałej części stwierdził jego nieważność. W uzasadnieniu organ wskazał, iż z przepisu art. 8 ust. 1 dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla narodowych planów gospodarczych (Dz.U. Nr 4, poz. 31), dalej "dekret", wynika, że cena ofertowa powinna zostać określona na podstawie art. 28, a ponadto podlegać zatwierdzeniu przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej, a zatem brak podania ceny w wezwaniu do sprzedaży nieruchomości w drodze umowy przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego, uznawany jest za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.
Wnioskiem z 21 sierpnia 2005 r. C. B. wystąpiła o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej powyższą decyzją. Decyzją z [...] czerwca 2010 r. Minister Infrastruktury, po ponownym rozpatrzeniu sprawy, uchylił własną decyzję z [...] lipca 2005 r. i odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m. Poznania z [...] stycznia 1960 r. W uzasadnieniu wskazał, że w niniejszej sprawie wnioskująca o wywłaszczenie - Dyrekcja Budowy Osiedli Robotniczych Poznań-Miasto w Poznaniu uzyskała zezwolenie na nabycie pod budownictwo mieszkaniowe nieruchomości położonych w Poznaniu przy ul. D. i cel wywłaszczenia został zrealizowany. Powyższe świadczy o niezbędności przeznaczenia przedmiotowej nieruchomości do realizacji przez wnioskodawcę inwestycji budownictwa mieszkaniowego w ramach narodowych planów gospodarczych, a zatem spełniona została przesłanka z art. 1 dekretu. Odnosząc się do zarzutów zawartych we wniosku o stwierdzenie nieważności organ wskazał, że wprawdzie wykonawca narodowych planów gospodarczych był zobowiązany w wezwaniu właściciela do odstąpienia nieruchomości wskazać konkretnie określoną cenę nabycia nieruchomości, jednak ograniczenie się do wskazania jedynie podstaw ustalenia tej ceny, tj. art. 28 dekretu, nie stanowi rażącego naruszenia prawa, które uzasadniałoby stwierdzenie nieważności decyzji.