Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.), Sędzia del. WSA Małgorzata Miron, Protokolant starszy inspektor sądowy Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 4 września 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2011 r. sygn. akt II SA/Wa 851/11 w sprawie ze skargi M. A. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) lutego 2011 r. nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o przydziale kwatery tymczasowej oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 851/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia (...) lutego 2011 r. nr (...) oraz stwierdził, iż zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, w sprawie ze skargi M. A. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o przydziale kwatery tymczasowej.
W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż skarżący M. A. pełnił służbę w Policji od dnia 16 lutego 1993 r. i w czasie jej pełnienia w Komendzie Stołecznej Policji, Komendant Stołeczny Policji decyzją z dnia (...) sierpnia 2003 r. nr (...)przyznał skarżącemu kwaterę tymczasową nr (...) przy ul. J. w Warszawie o powierzchni użytkowej (...) m2 i powierzchni mieszkalnej (...) m2 oraz o strukturze 3 pokoje i kuchnia, a w kwaterze tej zostali upoważnieni do zamieszkania żona skarżącego M. A. oraz córki D. i E. A.
Następnie Komendant Stołeczny Policji rozkazem personalnym z dnia (...) sierpnia 2008 r. nr (...) zwolnił skarżącego ze służby w Policji.
W dniu 5 marca 2010 r. zostało wszczęte postępowanie o opróżnienie powyższej kwatery, o czym zawiadomiono skarżącego pismem z dnia (...) marca 2010 r. nr (...)
W trakcie toczącego się postępowania, skarżący wraz z żoną, pismami z dnia 18 marca 2010 r. i 12 maja 2010 r., wnosili o umorzenie postępowania, na co otrzymali negatywną odpowiedź pismami z dnia 15 kwietnia 2010 r. i 1 czerwca 2010 r.
Pismem z dnia 18 maja 2010 r. skarżący wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia (...) sierpnia 2003 r. nr (...) o przyznaniu kwatery tymczasowej. W uzasadnieniu podał, że lokal ten nie miał statusu kwatery tymczasowej i decyzja ta została wydana z naruszeniem art. 88 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji oraz §10 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 października 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. U. Nr 131, poz. 1469). Stwierdził ponadto, iż wpłacił kaucję za lokal i opłaca za niego czynsz według takich samych stawek jak za lokal służbowy. W związku z powyższym istnieje podstawa do uznania, iż została z nim zawarta umowa najmu lokalu służbowego.
Komendant Główny Policji decyzją z dnia (...) października 2010 r., działając na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i art. 157 § 1 k.p.a., odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Stołecznego Policji z dnia (...) sierpnia 2003 r. nr (...).
W odwołaniu z dnia 11 maja 2010 r. do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i rozpoznanie jej zgodnie z wnioskiem, bądź też o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia (...) lutego 2011 r. nr (...), mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 157 § 1 k.p.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu podał, że skarżący w swoim odwołaniu zarzucił organowi, iż wydał on orzeczenie sprzecznie z jego wolą, w sposób wprowadzający go w błąd, a tym samym dopuścił się naruszenia przepisów art. 61 § 2 k.p.a. i nie sposób się z tym zgodzić, bowiem złożył on wniosek o przydział lokalu mieszkalnego w dniu 28 lutego 2002 r., będąc funkcjonariuszem w służbie stałej. Natomiast nie budzącym wątpliwości jest fakt, iż mimo tego wniosku otrzymał przydział kwatery tymczasowej. Jednakże Komendant Stołeczny Policji, chcąc zaspokoić potrzeby mieszkaniowe funkcjonariusza, mając w swoim zasobie tylko kwatery tymczasowe, zaproponował zainteresowanemu przydział takiego lokalu i wymieniony przed przyjęciem lokalu został poinformowany o statusie mieszkania, jego powierzchni oraz miał czas na podjęcie stosownej decyzji. Dopiero po uzyskaniu jego akceptacji w dniu (...) sierpnia 2003 r. została wydana decyzja nr (...) o przydziale spornej kwatery tymczasowej. Skarżący odebrał osobiście przedmiotową decyzję w dniu (...) sierpnia 2003 r., od której przysługiwało mu odwołanie do organu drugiej instancji, o czym został pouczony i nie skorzystał z tej możliwości, w związku z tym stała się ona ostateczna w przedmiotowej sprawie. Ponadto, co istotne, otrzymując przydział kwatery tymczasowej, nie utracił on prawa do lokalu mieszkalnego. W dalszej części organ wskazał, że nie było przeciwwskazań prawnych, aby funkcjonariusz w służbie stałej otrzymał przydział kwatery tymczasowej, bowiem art. 88 ustawy jednoznacznie wskazuje, iż policjant w służbie przygotowawczej nie jest uprawniony do przydziału lokalu docelowego i może otrzymać tylko kwaterę tymczasową. Poza tym przepis ten nie zawiera jakichkolwiek wyłączeń, które powodowałyby, iż policjantowi w służbie stałej, uprawnionemu do lokalu mieszkalnego, nie można przydzielić kwatery tymczasowej. Powyższa zaś decyzja została wydana w oparciu o § 10 ówcześnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 października 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. U. Nr 131, poz. 1469), w myśl którego na tymczasowe kwatery dla policjantów przeznacza się lokale mieszkalne, pokoje gościnne, pokoje w hotelu lub bursie albo pomieszczenia mieszkalne usytuowane w budynkach przeznaczonych na cele służbowe lub na terenie obiektu zamkniętego, o należytym stanie technicznym i sanitarnym. Z kolei zgodnie z decyzją Prezydenta m.st. Warszawy o pozwoleniu na użytkowanie z dnia (...) lipca 2003 r. nr (...), przeznaczenie budynków A i B położonych przy ul. J. w Warszawie określone zostało jako "budynki zamieszkania zbiorowego". Ponadto, zgodnie z zapisem § 2 ust. 2 umowy zawartej pomiędzy Miastem Stołecznym Warszawa, a Komendą Stołeczną Policji w dniu 26 marca 2003 r. w sprawie oddania Komendzie Stołecznej Policji do nieodpłatnego używania wymienionej nieruchomości, KSP upoważniona została do korzystania z omawianego kompleksu mieszkaniowego przez okres 25 lat. Tym samym lokale położone w tych budynkach mogły być przydzielone tylko jako kwatery tymczasowe.