Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Mirosław Wincenciak (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej C.R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 maja 2019 r., sygn. akt II SAB/Kr 4/19 w sprawie ze skargi C.R. na przewlekłe prowadzenie przez Starostę [...] postępowania w sprawie [...] o doręczenie orzeczenia oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z 30 maja 2019 r., sygn. akt II SAB/Kr 4/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, dalej również jako "WSA" oddalił skargę K.R. na przewlekłe prowadzenie przez Starostę [...], dalej jako "Starosta", postępowania w sprawie [...] o doręczenie orzeczenia.
Skarżąca wniosła od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zaskarżając go w całości. W skardze kasacyjnej zarzuciła:
1) naruszenie przez WSA w Krakowie przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, to jest przepisów art. 149 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a.", w związku z przepisami art. 3 § 2 pkt 9 p.p.s.a. oraz przepisami art. 2 Konstytucji ustanawiającym zasadę demokratycznego państwa prawnego i wywodzoną z niej zasadę ochrony zaufania do państwa, art. 7 Konstytucji wyrażającego zasadę praworządności, art. 10 ust.2 Konstytucji określającym prawo sądów do sprawowania w ramach trójpodziału władzy sądowniczej, w jakiej mieści się prawo i obowiązek nie tylko rozpatrzenia spraw ale także ich rozstrzygania, art. 45 ust. 1 Konstytucji wyrażającego zasadę prawa do sądu, art. 77 ust. 2 Konstytucji, określającego zasadę, że pojęcie wolności i praw zakłada możliwość ich skutecznego dochodzenia (tj. wysuwania i egzekwowania roszczeń służących ich realizacji) i ustanawiającego zakaz zamykania drogi sądowej dla dochodzenia wszelkich naruszonych wolności lub praw, a nadto naruszenie przepisów art. 177 i 184 Konstytucji RP, z których wynika, że sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej i ich działalność stanowi obok działalności sądów powszechnych realizowanie wymiaru sprawiedliwości w sprawach podlegających ich kognicji, a wreszcie przepisu art. 8 ust.2 Konstytucji wyrażającego zasadę bezpośredniego, o ile inaczej Konstytucja nie stanowi, stosowania jej przepisów,
"polegającego na oddaleniu skargi na bezczynność Starosty [...] co do doręczenia skarżącej decyzji (orzeczenia) Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w [...] (Urzędu Spraw Wewnętrznych) z dnia [...].10.1963 r. o odszkodowaniu za wywłaszczone nieruchomości położone w gminie katastralnej [...] (znak sprawy: [...]) z uwagi na błędne przyjęcie, że Starosta [...] jako właściwy organ, nie dopuścił się bezczynności ani przewlekłego prowadzenia postępowania z tego powodu, iż w niniejszej sprawie nie zachodził przypadek określony w przepisach art. 3 §2 pkt 1 - 4 p.p.s.a, ani w pkt 4a tego artykułu p.p.s.a., gdy tymczasem w sprawie miał zastosowanie pominięty przez sąd przepis artykułu 3 § 2 pkt 9 p.p.s.a., wprowadzony nowelą kwietniową w 2015 r, do prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi powodujący, że zakres przedmiotowy skargi na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania w procesie podejmowania "innych aktów i czynności" jest szerszy, gdyż nie ma na niego wpływu ograniczenie zaskarżalności "innych aktów i czynności" wynikające z przepisu art. 3 § 2 pkt 4 in fine p.p.s.a., jak również z uwagi na niewiążące sądy administracyjne niekonstytucyjne pominięcie przez ustawodawcę przepisu art. 3 § 2 pkt 9 p.p.s.a. w znowelizowanym przepisie art. 149 § 1 p.p.s.a., które nie może zamykać sądom administracyjnym drogi orzekania (rozstrzygania) w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe postępowanie organów, w jakich przecież dopuszczone zostało ustawowo wnoszenie takich skarg do sądów administracyjnych, a zatem zarówno skarga na bezczynności jak i na przewlekłość postępowania w sprawie dotyczącej doręczenia decyzji była formalnie w pełni dopuszczalna i jej zasadność winna była być merytorycznie zbadana";