Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Marian Wolanin (spr.) Sędzia del. WSA Mirosław Wincenciak Protokolant: starszy asystent sędziego Dorota Kozub-Marciniak po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 czerwca 2017 r. sygn. akt IV SA/Wa 733/17 w sprawie ze skargi A.D. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 czerwca 2017 r., sygn. akt IV SA/Wa 733/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. D. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] grudnia 2016 r., nr [...], w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.
W skardze kasacyjnej od powołanego wyroku pełnomocnik A. D. zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj.:
- art. 156 § 1 pkt 2 kpa, przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, w oparciu o wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 2015 r., sygn. P 46/13, że znaczny upływ czasu od wydania decyzji, która stanowiła podstawę nabycia prawa, ma wpływ na interpretację pojęcia "rażące naruszenie prawa", w sytuacji, w której tego rodzaju wniosek z ww. wyroku w żaden sposób nie wynika, gdyż Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 156 § 2 kpa (nie zaś art. 156 § 1 pkt 2 kpa) jest niekonstytucyjny w zakresie w jakim nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa, a zatem zgodnie z powołanym wyrokiem znaczny upływ czasu powinien mieć wpływ na możliwość odmowy stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 2 kpa pomimo zaistnienia przesłanek z art. 156 § 1 kpa, zaś brak jest podstaw aby uznać, że w świetle tego wyroku znaczny upływ czasu ma jakikolwiek wpływ na interpretację przesłanki wydania decyzji z rażącym naruszeniem prawa,
- art. 156 § 1 pkt 2 kpa w zw. z art. 3 w zw. z art. 16 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że objęcie wywłaszczeniem również działki ewidencyjnej nr [...] nie stanowiło rażącego naruszenia prawa, w sytuacji w której ta działka ewidencyjna w ogóle nie była objęta decyzją nr [...] z dnia [...] września 1962 r. wydaną przez Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w T., co oznacza że w odniesieniu do tej działki nie miało w ogóle miejsca uzgodnienie z właściwym terenowym organem administracji rządowej miejsca realizacji inwestycji (art. 16 ust. 3 pkt 1 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości), zaś brak takiego uzgodnienia powinien być kwalifikowany jako rażące naruszenie prawa,
- art. 156 § 1 pkt 2 kpa w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu przez sąd pierwszej instancji, że nieprzeprowadzenie przed podmiot wnioskujący o wywłaszczenie nieruchomości rokowań z właścicielem nie może być traktowane jako rażące naruszenie prawa, w sytuacji, w której przeprowadzenie tych rokowań, w świetle ówcześnie obowiązujących przepisów prawa było obligatoryjne, zaś w niniejszej sprawie rokowania zostały pominięte, a zatem naruszenie w tym zakresie procedury było tak oczywiste, że nosi cechy rażącego naruszenia prawa,
- art. 22 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że z przepisu tego nie wynika w sposób jednoznaczny, że sporządzona w toku postępowania wywłaszczeniowego opinia powinna zostać sporządzona przez więcej niż jednego biegłego, w sytuacji, w której treść przedmiotowego przepisu nie przewidywała aby opinia mogła być sporządzona jedynie przez jednego biegłego, co prowadzi do wniosku, że opinia powinna była zostać sporządzona przez co najmniej dwóch biegłych, a wniosek taki wynika wprost z treści art. 22 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, a zatem brak jest podstaw do przyjęcia, aby przepis ten mógł być inaczej rozumiany,