Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Iwona Bogucka (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędzia del. WSA Iwona Kosińska Protokolant: starszy inspektor sądowy Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury i Rozwoju od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 25/14 w sprawie ze skargi O. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. zasądza od O. S.A. z siedzibą w W. na rzecz Ministra Infrastruktury i Budownictwa kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014 r., sygn. I SA/Wa 25/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę O. S.A. w W. i uchylił decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2013 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2013 r. wydane w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, a także zasądził na rzecz skarżącej Spółki od organu zwrot kosztów postępowania. Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym przyjętym przez Sąd I instancji:
Wojewoda [...] działając na podstawie art. 2 ust. 1-3 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 ze zm., dalej ustawa z 1990 r.), wydał decyzję nr [...] z dnia [...] 04.1997 r., znak [...], stwierdzającą nabycie z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990r. przez p.j.o. P. [...] - w W., której następcą prawnym jest T. S.A. w W., prawa użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego, stanowiącego własność Skarbu Państwa, położonego we wsi K. gmina L., oznaczonego w ewidencji gruntów jako działki o numerze [...] i [...].
Nadleśniczy Nadleśnictwa C. wnioskiem z dnia 22 grudnia 2008 r. wystąpił do Ministra Infrastruktury o stwierdzenie nieważności ww. decyzji w całości i wstrzymanie jej wykonania, podnosząc, iż została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa, gdyż część przedmiotowych działek stanowiła i stanowi las, a w związku z tym nie można było dokonać ich uwłaszczenia w trybie art. 2 ustawy z dnia 29 września 1990 roku.
Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. znak [...] w punkcie pierwszym stwierdził nieważność decyzji uwłaszczeniowej Wojewody [...] Nr [...] z dnia [...] kwietnia 1997 r. w części dotyczącej działek nr [...], powstałych w wyniku podziału działki nr [...] i działek nr [...], powstałych w wyniku podziału działki nr [...] oraz w punkcie drugim stwierdził, że ww. decyzja Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 1997 r., w części dotyczącej działek nr [...] i nr [...], powstałych w wyniku podziału działki nr [...], została wydana z naruszeniem prawa, przy czym nie jest możliwe stwierdzenie nieważności tej decyzji w powyższej części, z przyczyny określonej w art. 156 § 2 kpa.
We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy T. S.A. podniosła, że postępowanie zostało wszczęte na wniosek podmiotu nie mającego interesu prawnego do kwestionowania prawidłowości decyzji Wojewody. Ponadto wskazano, że uwłaszczonemu przysługiwało prawo zarządu do działek objętych decyzją, co potwierdza zarządzenie nr [...] Ministra Łączności z dnia [...] grudnia 1981r. w sprawie połączenia jednostek organizacyjnych w Z. z Państwowym Przedsiębiorstwem [...]. Zarzucono, że organ błędnie zastosował przepisy art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990r., art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości oraz art. 1 ust. 1 oraz art. 14 ustawy z dnia 20 grudnia 1949r. o państwowym gospodarstwie leśnym, przyjmując, iż nie było możliwe uwłaszczenie P. na gruncie częściowo pokrytym lasem, skoro grunt ten został wyłączony z Państwowego Gospodarstwa Leśnego, a w planie zagospodarowania obowiązującym w dniu 5 grudnia 1990r. nie był wyłącznie przeznaczony pod gospodarkę leśną.