opuścił byłe terytorium RP w wyniku aresztowania przez władze sowieckie w roku 1941 oraz że został przymusowo wywieziony do Kazachstanu, gdzie w 1943 r. zmarł. Okoliczność opuszczenia byłego terytorium RP była zatem ewidentnie związana z wojną rozpoczętą w 1939 r. W sprawie istotne jest także, iż F. Z. zmarł 2 lata przed zakończeniem II wojny światowej, a w dacie tej istniała obiektywna niemożność powrotu na obecne terytorium RP. Sąd podkreślił, że aktualna regulacja zawarta w ustawie z 8 lipca 2005 r. była kilkukrotnie przez ustawodawcę nowelizowana, a jej kształt jest odmienny od pierwotnej wersji ustawy z 2005 r. Ustawodawca, realizując zalecenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, nie tylko zmienił charakter świadczeń przyznawanych z tytułu pozostawienia mienia poza obecną wschodnią granicą Polski, ale także znacznie poszerzył krąg osób uprawnionych do otrzymania takich świadczeń. Zgodnie z ust. 2 art. 1 powołanej ustawy, regulacje zawarte w ust. 1 stosuje się także do osób, które na skutek innych okoliczności związanych z wojną rozpoczętą w 1939 r. były zmuszone opuścić byłe terytorium RP. Zdaniem Sądu pierwszej instancji organy orzekające w rozpoznawanej sprawie niezasadnie, odmiennie oceniły przesłanki z art. 1 i 2 ustawy w odniesieniu do tego samego właściciela nieruchomości w kontekście decyzji dotyczącej innego majątku będącego jego własnością. W tożsamym stanie sprawy Wojewoda Mazowiecki potwierdził skarżącym prawo do rekompensaty za nieruchomości pozostawione przez F. Z. w miejscowości [...] . Tym bardziej nieuzasadniona była w ocenie Sądu odmowa potwierdzenia prawa do rekompensaty w przypadku mienia pozostawionego w W. Ponownie Sąd podkreślił, że zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy, koniecznym warunkiem potwierdzenia prawa do rekompensaty jest posiadanie obywatelstwa polskiego przez ubiegającego się o rekompensatę właściciela nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej oraz opuszczenie byłego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z przyczyn, o których mowa w art. 1 ustawy. W niniejszej sprawie poprzednik skarżących, F. Z. był właścicielem nieruchomości położonej w W., które to miasto, w następstwie zmiany granic po II wojnie światowej, nie weszło w skład państwa polskiego. Poza sporem jest także, że F. Z. legitymował się obywatelstwem polskim i opuścił byłe terytorium RP na skutek innych okoliczności związanych z wojną rozpoczętą w 1939 r. oraz że obywatelstwo polskie posiadają także jego spadkobiercy. Wykładnia gramatyczna art. 1 ust. 2 ustawy w powiązaniu z wymienionymi wyżej przepisami ustawy, nie wskazuje, aby ustawodawca uzależniał przyznanie prawa do rekompensaty osobom opuszczającym Kresy Wschodnie na podstawie tzw. innych okoliczności związanych z wojną rozpoczętą w 1939 r., od spełnienia przesłanki przemieszczenia się na terytorium Polski w granicach powojennych. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 lutego 2010 r., sygn. akt I OSK 515/09, słusznie wskazano, że przepisy art. 1 oraz 2 ustawy zabużańskiej, określające warunki nabycia prawa do rekompensaty, są oczywiste i jasne, dlatego też nieuprawnione jest sięganie do wykładni innej niż językowa. Sąd wyjaśnił, że brzmienie art. 1 ust. 2 ustawy z 8 lipca 2005 r. w powiązaniu z treścią jej art. 2, jest wyraźne, i należy rozumieć ten przepis w taki sposób, iż zasady realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej stosuje się do osób, które na skutek innych okoliczności związanych z wojną rozpoczętą w 1939 r. były zmuszone opuścić terytorium Rzeczypospolitej. Przepis ten nie zawiera żadnych innych warunków, które winien spełnić właściciel pozostawionego mienia lub jego spadkobierca, poza zawartymi w art. 2 ustawy. Dlatego też nieuprawnione jest wprowadzenie przez organ administracji publicznej, właściwy do przyznania rekompensaty, dodatkowego (pozaustawowego) warunku, jakim jest przesiedlenie się uprawnionego, po zakończeniu działań wojennych na obecne terytorium Polski.