Skarga kasacyjna na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Dolnośląskiego w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miejskiej w Nowogrodźcu nr XLVII/351/14 w sprawie określenia wysokości oraz szczegółowych warunków i trybu przyznawania i zwrotu zasiłku celowego na ekonomiczne usamodzielnienie
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie : Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędzia WSA del. Marian Wolanin Protokolant st. inspektor sądowy Barbara Dąbrowska-Skóra po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Nowogrodziec od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 2 września 2014 r. sygn. akt IV SA/Wr 503/14 w sprawie ze skargi Gminy Nowogrodziec na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Dolnośląskiego z dnia 8 maja 2014 r. nr NK-N.4131.92.7.2014.MS1 w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miejskiej w Nowogrodźcu z dnia 28 marca 2014 r. nr XLVII/351/14 w sprawie określenia wysokości oraz szczegółowych warunków i trybu przyznawania i zwrotu zasiłku celowego na ekonomiczne usamodzielnienie 1. uchyla zaskarżony wyrok oraz rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Dolnośląskiego z dnia 8 maja 2014 r., nr NK-N.4131.92.7.2014.MS1, 2. zasądza od Wojewody Dolnośląskiego na rzecz Gminy Nowogrodziec kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/9

Wojewoda Dolnośląski rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 8 maja 2014 r. nr NK-N.4131.92.7.2014.MS1 działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.) dalej: ustawa, stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w Nowogrodźcu nr XLVII/351/14 z dnia 28 marca 2014 r. w sprawie określenia wysokości oraz szczegółowych warunków i trybu przyznawania i zwrotu zasiłku celowego na ekonomiczne usamodzielnienie, w całości.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, że działając m.in. na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy oraz art. 43 ust. 10 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r., poz. 182 ze zm., dalej: u.o.p.s.) Rada Miejska w Nowogrodźcu podjęła uchwałę nr XLVII/351/14 w sprawie określenia wysokości oraz szczegółowych warunków i trybu przyznawania i zwrotu zasiłku celowego na ekonomiczne usamodzielnienie (dalej: uchwala).

Uchwała została podjęta przez Radę Miejską z istotnym naruszeniem delegacji ustawowej wyrażonej w art. 43 ust. 10 u.o.p.s. Przepis ten stanowi, że "Rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość oraz szczegółowe warunki i tryb przyznawania i zwrotu zasiłku celowego na ekonomiczne usamodzielnienie." Istotne znaczenie ma postanowienie § 8 uchwały, które stanowi, że: "Wysokość zasiłku ustala się maksymalnie do kwoty 3.000 zł."

W ocenie Wojewody regulacja ta nie może zostać uznana za prawidłowe określenie wysokości zasiłku celowego na ekonomiczne usamodzielnienie. Rada podejmując uchwałę zobowiązana była do określenia konkretnej wielkości świadczenia, a nie jej maksymalnej wysokości. Wysokość ta powinna zostać w uchwale ustalona precyzyjnie, w sposób, który nie będzie budził wątpliwości. Rada natomiast określiła jedynie górną granicę świadczenia.

Artykuł 43 ust. 10 u.o.p.s. wyznacza organowi stanowiącemu jednostki samorządu terytorialnego zakres spraw podlegających obligatoryjnemu unormowaniu w treści uchwały. Z treści delegacji ustawowej oraz użytego tam sformułowania wynika w ocenie Wojewody, że rada gminy w drodze uchwały określa wysokość oraz szczegółowe warunki i tryb przyznawania i zwrotu zasiłku celowego na ekonomiczne usamodzielnienie. Ustawodawca tym samym zobowiązał organ stanowiący do określenia konkretnej wysokości świadczenia a nie wartości, której nie może ono przekroczyć.

W związku z powyższym uprawniony jest, zdaniem Wojewody, pogląd o wadliwym określeniu wysokości zasiłku celowego na ekonomiczne usamodzielnienie w postanowieniu § 8 uchwały. Postanowienia uchwały dotyczące zasiłku celowego na ekonomiczne usamodzielnienie muszą odpowiadać zakresowi delegacji ustawowej, a Rada powinna określić w uchwale prawidłowo wszystkie elementy wymienione w art. 43 ust. 10 u.o.p.s.

Przyjęte rozwiązanie w zakresie wysokości świadczenia z pomocy społecznej naraża w ocenie organu nadzoru potencjalnych beneficjentów na uznaniowość, nierówne traktowanie w tych samych okolicznościach, zaskakiwanie treścią nieostrych przepisów. Uchwała powinna zapewnić równe traktowanie adresatów znajdujących się w identycznej sytuacji z punktu widzenia ich praw i obowiązków. Postanowienie § 8 nie daje zdaniem Wojewody takiej gwarancji. Z tej racji norma delegacyjna wyrażona w art. 43 ust. 10 u.o.p.s. nie została w pełni zrealizowana. W rozstrzygnięciu wskazano, że stan wadliwego zrealizowania jednego z elementów delegacji ustawowej jest tożsamy z jego nieokreśleniem. Pociąga to dalsze konsekwencje w postaci niezrealizowania upoważnienia ustawowego w całości. Standardy poprawnej legislacji wymagają, aby na podstawie jednego upoważnienia ustawowego wydano jeden akt prawa miejscowego, który wyczerpująco reguluje spraw przekazane do unormowania w tym upoważnieniu (§ 119 ust. 1 w zw. z § 143 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej", Dz.U. z 2002 r. Nr 100, poz., 908). W związku z tym za uprawniony pogląd uznał Wojewoda, że każdorazowe niekompletne wypełnienie umocowania do podejmowania uchwał stanowiących źródło powszechnie obowiązującego prawa powinno być traktowane jako istotne naruszenie prawa, rodzące potrzebę stwierdzenia nieważności tego aktu w całości.

Strona 1/9