Dnia 20 maja 2021 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2018 r., sygn. akt IV SA/Wa 2741/17 w sprawie ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2018 r. ( sygn. akt IV SA/Wa 2741/17), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - orzekając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: "p.p.s.a." - oddalił skargę [...] Spółka z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję tego samego organu z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności - w części dotyczącej działki położonej w [...] o obecnym numerze ewidencyjnym [...] z obrębu [...], o powierzchni [...] ha - decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] września 2000 r. nr [...], stwierdzającej nieważność orzeczenia Prezydium Rady Narodowej Urzędu Spraw Wewnętrznych Miasta [...] z dnia [...] października 1963 r. nr [...].
W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...], zarzuciła Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie naruszenie:
I. prawa materialnego, a to:
1. art. 156 § 2 k.p.a. w zw. z art. 158 § 2 k.p.a. - poprzez ich bezzasadne niezastosowanie, w wyniku błędnego przyjęcia przez Sąd I instancji w ślad za organem, (z pominięciem podnoszonej w skardze okoliczności, iż WSA w wyroku z 7.11.2012, I SA/Wa 626/12, oraz NSA w wyroku z 9.10.2014, I OSK 421/13 przeoczył istotne elementy stanu faktycznego sprawy - jak oczywista odpłatność nabycia prawa użytkowania wieczystego przez Spółdzielnię [...], a zatem sądy w niniejszej sprawie nie mogą czuć się związane w/w wyrokami, w zakresie ustalonego tam stanu faktycznego - co rzutuje na ocenę prawną) iż:
a) tylko bezpośredni nieodwracalny skutek orzeczenia obarczonego wadą nieważności może odnieść rezultat w postaci wydania decyzji orzekającej o wydaniu tego orzeczenia z rażącym naruszeniem prawa;
b) w niniejszej sprawie wystąpiły przesłanki wydania przez Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzji o stwierdzeniu nieważności, a nie decyzji z art. 158 § 2 k.p.a., stwierdzającej wydanie orzeczenia wywłaszczeniowego z dnia [...] października 1963 r. z naruszeniem prawa,
2. art. 156 § 2 k.p.a. w zw. z art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2017 r. Nr 1007 z późn. zm., dalej również jako "u.k.w.h.") - poprzez błędną wykładnię polegającą na bezzasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż w okolicznościach niniejszej sprawy zarówno ustanowienie prawa użytkowania wieczystego na rzecz [...] "[...]", jak i nabycie przedmiotowego prawa przez skarżącą Spółkę, nie było objęte ochroną rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych i w konsekwencji błędne uznanie, iż, decyzja Prezesa UMiRM z 2000 r. nie wywołała nieodwracalnych skutków prawnych, podczas gdy
a) prawidłowa wykładnia art. 5 u.k.w.h. powinna była doprowadzić WSA do stwierdzenia, iż w przedmiotowej sprawie zachodzą wszelkie przesłanki zastosowania instytucji rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych,
b) [...] "[...]", a następnie Spółka [...], działała w warunkach rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych ([...] nabyła prawo użytkowania wieczystego odpłatnie - w zamian za obowiązek wnoszenia rocznych opłat a wzmianka w księdze wieczystej w 2003 r. była zamieszczona bezprawnie i została wykreślona),