Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędzia del. WSA Rafał Wolnik (spr.) Protokolant st. asystent sędziego Małgorzata Ziniewicz po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. L., G. S., H. K., L. G., P. S., P. S. i Z. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2015 r. sygn. akt I SA/Wa 805/15 w sprawie ze skargi A. L., G. S., H. K., L. G., P. S., P. S. i Z. G. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 lipca 2015 r., sygn. akt I SA/Wa 805/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi A. L., G. S., H. K., L. G., P. S., P. S. i Z. G. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] marca 2015 r., nr [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji, oddalił skargę.
W uzasadnieniu powyższego wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne:
Decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. Minister Infrastruktury i Rozwoju odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] września 2001 r., odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia [...] lipca 1973 r., utrzymującej w mocy decyzję Prezydium Rady Narodowej [...] z dnia [...] maja 1973 r., odmawiającej ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. "Kolonia [...]", rej. hip. [...] o powierzchni 1124 m2.
W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] lipca 2014 r. organ stwierdził, że Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast prawidłowo przeprowadził ocenę dokonywanej przez organy dekretowe analizy dopuszczalności korzystania z nieruchomości przez dotychczasowych właścicieli. Według ustaleń Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast w dniu wydania orzeczenia dekretowego, tj. [...] lipca 1973 r., przedmiotowa nieruchomość objęta była planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego [...], zatwierdzonym uchwałą nr [...] Prezydium Rady Narodowej [...] z dnia [...] lipca 1969 r., zgodnie z którym przeznaczona była pod zadrzewienia ochronne i izolacyjne. Zgodnie z kolei z decyzją z dnia [...] maja 1972 r., Nr [...], o lokalizacji inwestycji, nieruchomość ta weszła w skład terenów przeznaczonych na odtworzenie [...] Zakładów [...]. W związku z powyższym Minister Infrastruktury i Rozwoju potwierdził zasadność stanowiska Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, iż nie było możliwości pogodzenia korzystania przez dotychczasowych właścicieli z przedmiotowej nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem określonym w planie.
Na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Minister Infrastruktury i Rozwoju zaskarżoną do Sądu pierwszej instancji utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] lipca 2014 r.
Organ wskazał, że podstawą prawną decyzji Ministerstwa Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia [...] lipca 1973 r. były przepisy dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), zwanego dalej dekretem. Następnie przytoczył treść art. 7 ust. 2 dekretu i odnosząc się do zarzutu skarżących, iż przeznaczenie terenu określone w decyzji lokalizacyjnej nie mogło stanowić podstawy odmowy przyznania użytkowania wieczystego wskazał, że w dacie wydania przedmiotowych orzeczeń, poza dekretem, organy orzekające umocowane były również przepisami ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. nr 17, poz. 70), zwanej dalej u.z.w.n., która powiększyła katalog przesłanek uzasadniających odmowę przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej. Zgodnie z w/w ustawą odmowa mogła nastąpić oprócz podstawy dekretowej również, jeżeli grunt był niezbędny na cele użyteczności publicznej, na cele obrony państwa, do wykonania zadań określonych w zatwierdzonych planach gospodarczych, a także do planowej realizacji budownictwa ogólnomiejskiego oraz zorganizowanego budownictwa mieszkaniowego (art. 54 ust. 1 tej ustawy). Zdaniem Ministra, biorąc pod uwagę obowiązujące wówczas przepisy prawa organy orzekające mogły dojść do konkluzji, iż zagospodarowanie terenu w zgodzie z planem i przy uwzględnieniu innych potwierdzonych zamierzeń inwestycyjnych nie było możliwe przez osoby prywatne. Także istniejące decyzje lokalizacyjne przesądzały o konieczności przejęcia gruntu na rzecz Państwa, gdyż znajdował się on na obszarze inwestycji publicznych, które mogły być realizowane na gruntach państwowych lub przeznaczonych do wywłaszczenia. W przedmiotowej sprawie plan zagospodarowania przestrzennego wskazywał jedynie ogólnie, że nieruchomość winna być wykorzystana na funkcję zadrzewień ochronnych i izolacyjnych wokół planowanych inwestycji. Dopiero konkretyzacja funkcji planistycznych w decyzji lokalizacyjnej z dnia [...] maja 1972 r. umożliwiła precyzyjne określenie przeznaczenia w/w nieruchomości pod inwestycje państwowe tj. odtworzenie [...] Zakładów [...].