Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Iwona Bogucka (spr.) Sędziowie sędzia NSA Mirosław Wincenciak sędzia del. WSA Agnieszka Miernik po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Inwestycji i Rozwoju od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 2703/17 w sprawie ze skargi M. U. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od M. U. na rzecz Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii kwotę 460 (czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/9

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 8 lutego 2018 r., IV SA/Wa 2703/17, po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. U. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z [...] sierpnia 2017 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w punkcie 1. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję, a w punkcie 2. zasądził od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz skarżącego kwotę 697 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Decyzją z [...] sierpnia 2017 r. Minister Infrastruktury i Budownictwa, po rozpatrzeniu wniosku M. U. (dalej jako: "skarżący") o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję własną z [...] maja 2016 r. o odmowie stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w K. z [...] kwietnia 1971 r., nr [...] (dalej jako: "orzeczenie" lub "decyzja wywłaszczeniowa"), w części dotyczącej wywłaszczenia za odszkodowaniem nieruchomości położonej w K., parcela I. kat. [...], gm. Kat. P. o pow. 725 m2, obj. Lwh 477, c.d. Kw [...], stanowiącej własność S. C. (pkt 7 orzeczenia). W uzasadnieniu Minister podał, że pismem z 27 maja 2008 r. B. U. (w miejsce której wstąpił skarżący) złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności ww. orzeczenia podnosząc, że zawarte w nim rozstrzygnięcia skierowano do osoby zmarłej. Podstawę prawną wywłaszczenia stanowiły przepisy ustawy z 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości (Dz. U. z 1961 r., nr 18, poz. 94; dalej jako: "u.z.t.w.n."). Z wniosku K. Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego (dalej jako: "Przedsiębiorstwo") o wywłaszczenie z 5 marca 1971 r. wynika, że celem wywłaszczenia przedmiotowej nieruchomości była realizacja narodowych planów gospodarczych przez budowę zespołu hoteli robotniczych na terenie osiedla "Ł.". Niezbędność wywłaszczenia została potwierdzona decyzją o lokalizacji szczegółowej nr [...] wydaną przez Prezydium Rady Narodowej m. K. (dalej jako: "PRN w K.") z [...] lipca 1969 r. w oparciu o zatwierdzony przez PRN m. K. uchwałą nr [...] z [...] marca 1967 r. plan ogólny zagospodarowania przestrzennego m. K. Zdaniem Ministra z powyższego wynika, że w przedmiotowej sprawie spełniona została przesłanka dopuszczalności i niezbędności wywłaszczenia wskazana w art. 3 u.z.t.w.n. Organ wskazał, że z wniosku o wywłaszczenie wynika, iż Przedsiębiorstwo odstąpiło od przeprowadzenia rokowań wymaganych art. 6 ust. 1 u.z.t.w.n., ponieważ wystąpiły okoliczności, o których mowa w ust. 4 tego artykułu. Z wyciągów hipotetycznych wynikało, że ujawnionym w księdze wieczystej właścicielem przedmiotowej nieruchomości była C. S. Minister wskazał, że z informacji udzielonej Przedsiębiorstwu przez PRN w K. Wydział Spraw Wewnętrznych Referat Ewidencji Kontroli Ruchu Ludności pismem z 16 września 1969 r. wynikało, że w kartotece ewidencji ludności m. K. S. C. nie figuruje. Nie można zatem zarzucić Przedsiębiorstwu, że nie dołożyło należytej staranności w ustaleniu adresu zamieszkania właścicielki. Wniosek Przedsiębiorstwa o wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego, na podstawie art. 15 ust. 2 u.z.t.w.n., był uzasadniony i spełniał wymogi formalne. Zawiadomieniem z 22 marca 1971 r. PRN m. K. poinformowało o wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego i rozprawie wywłaszczeniowo-odszkodowawczej wyznaczonej na dzień [...] kwietnia 1971 r. Zawiadomienie to zostało wywieszone na tablicach urzędowych Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej "P." w K. w dniach od 23 marca do 7 kwietnia 1971 r. Zdaniem organu, zawiadomienie to spełniało wymogi określone w art. 16 u.z.t.w.n. Z protokołu rozprawy z [...] kwietnia 1971 r., wynika, że stawił się przedstawiciel Przedsiębiorstwa oraz biegły rzeczoznawca, który dokonał oszacowania wartości składników rolnych znajdujących się na zawnioskowanych do wywłaszczenia nieruchomościach. W rozprawie nie brał udziału biegły, który sporządził opinię szacunkową i dokonał wyceny nieruchomości. Organ stwierdził, że nieobecność na rozprawie biegłego stanowi naruszenie art. 22 u.z.t.w.n., jednakże nie stanowi naruszenia prawa w stopniu rażącym, w przypadku gdy odszkodowanie ustalone było w prawidłowej wysokości. Biegły do spraw wywłaszczeń PRN m. K. ustalił odszkodowanie za przedmiotowy grunt na łączną kwotę 22.826 zł, wyliczając je w oparciu o art. 8 ust. pkt 6 u.z.t.w.n. oraz ustalił, że wartość gruntu za część stanowiącą 300 m2 z ogólnej powierzchni 725 m2 przedmiotowej nieruchomości wynosiła 21.296 zł - jak za działkę normatywną pod zabudowę domu jednorodzinnego (0,08 x 26.200 zł = 21.926 zł). Natomiast za pozostały obszar biegły ustalił wartość gruntu zgodnie z zarządzaniem Ministra Rolnictwa z 24 września 1962 r, w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości przyjmując stawkę 3,6 zł za 1 m2. Odszkodowanie za orkę z obornikiem zostało wyliczone przez biegłego rzeczoznawcę w zakresie rolnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej m. K. na kwotę 507,50 zł i w takiej też wysokości zostało przyznane decyzją wywłaszczeniową. Minister stwierdził, że zaskarżone orzeczenie zawiera ustalenie przedmiotu wywłaszczenia i wysokość należnego odszkodowania, wskazuje na czyj wniosek nastąpiło wywłaszczenie, posiada uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o środkach odwoławczych, zatem spełnia wymogi z art. 2 u.z.t.w.n. W odniesieniu do zarzutu, że orzeczenie zostało skierowane do osoby zmarłej Minister wskazał, iż bezsporne jest, że właścicielka ujawniona w księdze wieczystej nie żyła w dacie wydania decyzji wywłaszczeniowej, jednakże u.z.t.w.n. dopuszczała wywłaszczenie nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym, gdy osoba właściciela, ewentualnie spadkobiercy byli nieznani (art. 6 ust. 4 i art. 17 ust. 2), zaś wedle art. 22 u.z.t.w.n. decyzja nie musiała zawierać oznaczenia właściciela nieruchomości. Wobec tego, w ocenie Ministra, nie można zaskarżonemu orzeczeniu przypisać rażącego naruszenia prawa. Zastosowanie w niniejszej sprawie trybu procedury wywłaszczeniowej stosowanego do nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym nie jest tożsame z uczynieniem nieżyjącej właścicielki stroną podstępowania wywłaszczeniowo-odszkodowawczego. Decyzja była wywieszona na tablicy ogłoszeń, co oznacza, że nastąpiło doręczenie w trybie art. 45 k.p.a. decyzji spadkobiercom zmarłej.

Strona 1/9