Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędzia NSA Mirosław Wincenciak po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2018 r., sygn. akt I SA/Wa 1139/17 w sprawie ze skargi E.B. i W.K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 marca 2018 r. sygn. akt I SA/Wa 1139/17 oddalił skargę E.B. i W.K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu wskazano na następujący stan faktyczny i prawny sprawy:
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, decyzją z dnia [...] maja 2017 r. nr [...], utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...], którą odmówiono potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez K.B. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, położonych we wsi S. i Z., gmina B., powiat s., województwo s.
Z ustaleń organu wynika, że wnioskiem z dnia 30 grudnia 2008 r., doprecyzowanym pismem z 14 grudnia 2009 r. E.M., W.B., W.K. i E.B. - spadkobierczynie K.B. zmarłego 24 września 1994 r. wystąpiły o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez K.B. nieruchomości poza granicami RP, położonych we wsi S. i w miejscowości Z. W ocenie organu strony nie udowodniły, że K.B. był przed wybuchem II Wojny Światowej właścicielem nieruchomości położonych w S. i Z. Jedynymi dokumentami przedłożonymi przez strony były oświadczenia świadków: J.F. i K.G. z dnia 18 maja 1989 r. oraz M. O. i P. M. z dnia 15 lipca 2016 r.
Oświadczeń J. F. i K. G. nie można, w ocenie organu, uznać za dowody w sprawie, bowiem w świetle ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2016 r., poz. 2042 ze zm., dalej jako "ustawa") nie spełniają one wymogów określonych w art. 6 ust. 5 ustawy, gdyż nie wiadomo czy osoby te były osobami bliskimi dla właściciela nieruchomości oraz jego następców prawnych, a także czy zamieszkiwały w miejscowości, w której znajduje się pozostawiona nieruchomość lub w miejscowości sąsiedniej. Z powodu śmierci świadków nie było możliwości konwalidowania tych oświadczeń. Nadto organ ustalił, że J. F. urodził się 19 marca 1938 r., a repatriował do Polski w 1940 r. Zatem w dacie repatriacji miał 2 lata i nie mógł pamiętać gdzie i jaki majątek pozostawił K. B.. K. G. urodziła się 23 kwietnia 1917 r., ale nie udało się ustalić gdzie zamieszkiwała przed wybuchem II Wojny Światowej. M. O. urodziła się 14 października 1953 r. w S., a zatem po zakończeniu II Wojny Światowej, a informacje jakie podała opierają się na opowiadaniach "babci B.". Wobec tego oświadczenie świadka również nie może być dowodem w sprawie na okoliczność posiadania i pozostawienia nieruchomości przez K. B. Natomiast świadek M. P. urodził się 19 stycznia 1940 r. i po zakończeniu wojny miał 5 lat. Oświadczył, że informacje ma od matki. Wobec tego, w ocenie organu, również oświadczenie tego świadka nie może być dowodem na okoliczność posiadania i pozostawienia nieruchomości przez K. B.
Organ ponadto podjął we własnym zakresie działania w celu pozyskania dowodów w sprawie i w związku z tym zwracał się o informacje do Archiwum Akt Nowych [...], Centralnego Archiwum Wojskowego, Archiwum Państwowego [...], [...], [...] i [...], Instytutu Pamięci Narodowej oraz do Konsulatu Generalnego RP we Lwowie. Konsulat Generalny RP we Lwowie przy piśmie z dnia 15 grudnia 2015 r. przesłał dokument z urzędu ukraińskiego, z którego wynika, że T. B. posiadał własność we wsi "S." powiatu s., według stanu na dzień 31 marca 1939 r. o powierzchni 1,78 ha. Natomiast żadnych informacji o nieruchomościach należących do K. B. od tych instytucji nie otrzymano. Wobec braku dowodów świadczących o tym, że K. B. był właścicielem nieruchomości położonych w S. i Z. uzasadniona jest odmowa potwierdzenia prawa do rekompensaty.