Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący NSA: Jerzy Bujko (spr.) Sędziowie NSA Jolanta Rajewska Zygmunt Zgierski Protokolant Joanna Szcześniak po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej ze skargi kasacyjnej P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 września 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 594/04 w sprawie ze skargi P. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 7 września 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 594/04 oddalił skargę P., na decyzję Ministra Infrastruktury z [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.
W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że decyzją z 31 marca 1951 r. Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w [...] przekazało w zarząd i użytkowanie P. w [...] Oddział w [...] zabudowaną nieruchomość o powierzchni 5383 m2 położoną w [...] przy ul. [...]. Decyzją z [...] Nr [...], Wojewoda [...] stwierdził z urzędu nieważność decyzji, o której wyżej mowa na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.
Stanowisko swoje motywował Wojewoda tym, że decyzja z 31 marca 1951 r. została wydana bez podstawy prawnej, bowiem Prezydium PRN w [...] działało na podstawie uchwały Prezydium Rządu z dnia 27.IX.1950 r. w sprawie rozdysponowania mienia nierolniczego na obszarze Ziem Odzyskanych i byłego Wolnego Miasta Gdańska na cele publiczne (M.P. Nr A-106, poz. 1337), która jest uchwałą samoistną, wydaną bez upoważnienia zawartego w ustawie lub dekrecie z mocy ustawy, a zatem nie ma mocy powszechnie obowiązującej. Od decyzji organu wojewódzkiego z [...] P. złożyło odwołanie podnosząc, że uchwała Prezydium Rządu z 27 września 1950 r. może być osadzona w hierarchii źródeł prawa z uwagi na zrealizowany wówczas ciąg działań prawotwórczych związanych z reformą administracji naczelnej i terenowej oraz z uwagi na sposób administrowania mieniem państwowym.
Minister Infrastruktury po rozpatrzeniu powyższego odwołania decyzją z [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...], o której wyżej mowa.
W ocenie Ministra podstawę prawną do wydania decyzji administracyjnej stanowić może jedynie przepis prawa powszechnie obowiązującego. Uchwała Prezydium Rządu z 27 września 1951 r. nie powołuje się w swej treści na żaden przepis ustawy bądź dekretu, który mógłby stanowić podstawę do jej wydania. W dacie wydania decyzji z dnia 31 marca 1951 r. podstawę prawną do oddawania nieruchomości państwowych w zarząd i użytkowanie, stanowiły wyłącznie przepisy dekretu z 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych do realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz.U. z 1952 r. Nr 4, poz. 31) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z 2 sierpnia 1949 r. w sprawie przekazywania nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz.U. Nr 47, poz. 354). Stosownie do przepisu § 9 rozporządzenia z 2 sierpnia 1949 r. przekazywanie nieruchomości Skarbu Państwa w zarząd i użytkowanie następowało w formie protokółu zdawczo-odbiorczego, po uzyskaniu zgody władzy naczelnej (§ 6 i § 7 rozporządzenia). Dekret z 26 kwietnia 1949 r. nie zawierał żadnej delegacji do wydania przez Prezydium Rządu uchwały, która regulowałaby kwestie przekazywania nieruchomości w zarząd i użytkowanie.
Uchwała ta podjęta została bez upoważnienia ustawowego i jako uchwała samoistna nie może stanowić podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnej. Powołane w odwołaniu akty normatywne reformujące administrację państwową nie mają znaczenia dla oceny uchwały z 27 września 1950 r. jako źródła prawa powszechnie obowiązującego.