Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Mirosław Wincenciak Sędziowie: Sędzia NSA Mariola Kowalska (spr.) Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Inwestycji i Rozwoju od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2018 r., sygn. akt IV SA/Wa 121/18 w sprawie ze skargi M.P. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] października 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2. zasądza od M.P. na rzecz Ministra Rozwoju i Technologii kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 121/18, po rozpoznaniu sprawy ze skargi M.P. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.
Wyrok zapadł w następujących okolicznościach sprawy:
Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, po rozpatrzeniu wniosku M.P., decyzją z [...] maja 2013 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Odwoławczej Komisji Wywłaszczeniowej przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w [...] z [...] lutego 1955 r. i utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w [...] z [...] stycznia 1955 r. w części dotyczącej wywłaszczenia nieruchomości położonej w [...], przy ul. [...], oznaczonej jako parcele nr [...], zapisanej w księdze wieczystej Sądu Powiatowego w [...] Iwh [...] jako własność F.P. (pkt 3 orzeczenia).
Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z [...] października 2017 r. utrzymał w mocy decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z [...] maja 2013 r. W uzasadnieniu decyzji organ nadzoru podał, że wywłaszczona nieruchomość oznaczona jako parcele nr [...] odpowiada obecnie działkom nr [...], obręb [...], jedn. ewid. [...]. Decyzja z [...] lutego 1955 r. i orzeczenie z [...] stycznia 1955 r. zostały wydane na podstawie przepisów dekretu z dnia [...] kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz. U. z 1952 r. Nr 4, poz. 31). Minister stwierdził, że przy wydawaniu rozstrzygnięć z 1955r. nie doszło do zaistnienia - po pierwsze wad wymienionych w art. 156 § 1 pkt 1, 3, 4, 5, 6 i 7 K.p.a., albowiem: obydwa rozstrzygnięcia zostały wydane przez organ właściwy, brak jest dowodów na okoliczność, iż orzeczenie to rozstrzygnęło sprawę uprzednio rozstrzygniętą ostatecznie inną decyzją (orzeczeniem), orzeczenie nie zostało skierowane do osoby niebędącej stroną w sprawie, wykonalność kontrolowanego orzeczenia nie budzi wątpliwości, brakuje podstaw do twierdzenia, iż ww. orzeczenie w razie wykonania wywołałoby czyn zagrożony karą lub jest dotknięte wadą powodującą jego nieważność z mocy prawa; - po drugie wady wymienionej w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., tj. wydania decyzji z rażącym naruszeniem prawa. Decyzja i orzeczenie z 1955 r. nie naruszają w stopniu rażącym przepisów ww. dekretu, w szczególności art. 5 ust. 1, art. 8, art. 30 ust. 1, art. 17 ust. 1 i ust. 3, art. 18 ust. 1, art. 20, art. 21.
Skargę na powyższą decyzję wniósł M.P. (następca prawny zmarłego M.P. - dalej: skarżący). W skardze zarzucił m.in. wydanie zaskarżonej decyzji z naruszeniem przepisów postępowania, art. 156 § 1 pkt 4 K.p.a. przez skierowania decyzji z [...] października 2017 r. do osoby niebędącej stroną w sprawie, tj. M.P., który zmarł [...] września 2017 r. (na dowód czego załączono do skargi: akt poświadczenia dziedziczenia rep. A nr [...] z [...].11.2017 r. i informację o zarejestrowanym akcie poświadczenia dziedziczenia).