Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Irena Kamińska, Sędziowie NSA Anna Łuczaj - spr., Jerzy Solarski, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Gminy K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 grudnia 2006 r. sygn. akt III SA/Po 423/06 w sprawie ze skargi Burmistrza Gminy K. na decyzję Wojewody W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odszkodowania oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2006 r., sygn. akt III SA/Po 423/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę Burmistrza Gminy K. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odszkodowania.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd podał, że decyzją z dnia [...] Starosta P. ustalił na rzecz P. R. odszkodowanie w kwocie 402.880 zł za nieruchomości wydzielone pod drogi, przejęte na rzecz Gminy K. Organ podniósł, iż decyzją ostateczną z dnia [...] Burmistrz Gminy K. orzekł o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości położonej w K. nr [...] będącej własnością P. R. Wyodrębnione z tej nieruchomości działki nr [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] i [...] miały przejść na własność Gminy K. jako teren przejęty pod ulice. Działki te w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy K., zatwierdzonym uchwałą Rady Miasta i Gminy K. nr [...] z dnia [...] lutego 1993 r., określone zostały jako tereny przeznaczone pod drogi o na obszarze KD. Organ wskazał, że zgodnie z art. 98 ust. 3 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami za działki gruntu, które przeszły na własność gminy przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem a danym organem, bądź też ustalonej przez właściwy organ. Ponieważ w niniejszej sprawie negocjacje okazały się bezskuteczne, Starosta P. ustalił odszkodowanie w oparciu o operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego w dniu 1 marca 2005 r. W trakcie tego postępowania Burmistrz Gminy K. podniósł, iż decyzja podziałowa dotknięta jest wadą nieważności, gdyż działki nie mogły zostać wydzielone na podstawie planu miejscowego z 1993 r., a przeznaczenie działek pod drogi wynikać miało z ustaleń planu późniejszego - uchwała Rady Miejskiej nr [...] z dnia [...] czerwca 1999 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. uznało, że z żądaniem stwierdzenia nieważności nie może występować organ gminy, nie będący stroną danego postępowania podziałowego.
Starosta P. stwierdził, że w momencie wydawania decyzji podziałowej obowiązywał już miejscowy plan zatwierdzony uchwałą z dnia [...] czerwca 1999 r., przy czym nowy plan dotyczył tego samego obszaru co plan z 1993 r. Z tego względu - w ocenie organu - projekt podziału został sporządzony zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego z 1999 r., a błędne powołanie w decyzji podziałowej planu z 1993 r. nie miało w istocie wpływu na prawidłowość tego orzeczenia. Według planu z 1999 r. sporne działki znajdowały się w obrębie dróg lokalnych i dojazdowych, a zatem terenów kwalifikowanych jako drogi publiczne - gminne. Zdaniem organu stwierdzenie nieważności części decyzji podziałowej nie miałoby bezpośredniego wpływu na kwestię odszkodowania dla właściciela działek.
W odwołaniu od powyższej decyzji Burmistrz Gminy K. wniósł o jej uchylenie z powodu naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie okoliczności istotnych dla sprawy.
Decyzją z dnia [...] Wojewoda W. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy podniósł, że wystąpił do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z sygnalizacją zasadności wszczęcia z urzędu postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji podziałowej. SKO odwołało się do wcześniejszego pisma z dnia 31 maja 2005 r. mówiącego o braku podstaw ustawowych z art. 156 k.p.a. Wprawdzie organ powołał w decyzji o podziale nieobowiązujący już plan zagospodarowania przestrzennego z 1993 r., jednak nie miało to wpływu na rozstrzygnięcie kwestii podziałowej, bowiem nowy plan przewidywał przeznaczenie nieruchomości pod drogi publiczne. Wojewoda W. uznał, iż ten błąd organu nie mógł mieć zatem wpływu na konieczność wydania decyzji w przedmiocie odszkodowania.