Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędziowie sędzia NSA Anna Łukaszewska-Macioch sędzia del. WSA Marzenna Linska-Wawrzon Protokolant st. sekretarz sądowy Urszula Radziuk po rozpoznaniu w dniu 26 października 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skarg kasacyjnych: Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w Olsztynie i Ministra Infrastruktury od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2009 r. sygn. akt I SA/Wa 779/09 w sprawie ze skargi L. Ł. i A. Ł. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości i ustalenia odszkodowania oddala skargi kasacyjne.
Wojewoda Warmińsko-Mazurski decyzją z [...] października 2008 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 15,16, 18 i 23 ustawy z 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych oraz w związku z art. 5 ust. 2 ustawy z 18 października 2008 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 220, poz. 1601 ze zm.) orzekł o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa z przeznaczeniem pod budowę drogi krajowej nr 58 prawa własności nieruchomości położonej w B., obręb B., gmina P., oznaczonej jako działki nr [...] o pow. [...] ha i nr [...] o pow. [...] ha oraz ustalił odszkodowanie za wywłaszczenie w kwocie 34 385 zł.
Minister Infrastruktury decyzją z [...] kwietnia 2009 r. nr [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu stwierdził, że w myśl art. 6 ust. 1 ustawy z 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o szczegółowych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 154, poz. 958) do spraw wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
Przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r., w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2006 r., stanowi, że wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego w odniesieniu do nieruchomości przeznaczonych na pasy drogowe, następuje na wniosek Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, po bezskutecznym upływie terminu do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, wyznaczonego przez wojewodę właścicielowi nieruchomości. Termin ten nie może być krótszy niż 30 dni od dnia otrzymania przez właściciela pisemnej oferty Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w sprawie nabycia nieruchomości. W dniu 10 czerwca 2006 r. w związku z planowaną budowę drogi krajowej nr 58 w miejscowości B. przeprowadzone zostały rokowania pomiędzy Generalnym Dyrektorem Dróg Krajowych i Autostrad a właścicielami przedmiotowej nieruchomości. Właściciele nie wyrazili zgody na jej sprzedaż za oferowaną cenę. Ofertą z 11 października 2006 r. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad wystąpił do właścicieli z propozycją nabycia tej nieruchomości. Pismem z 25 października 2007 r. Wojewoda, wobec bezskutecznego upływu terminu do zawarcia umowy, zawiadomił strony o wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego.
Przepis art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 23 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. nakłada obowiązek przeprowadzenia rozprawy administracyjnej. W dniu 16 września 2008 r. odbyła się taka rozprawa z udziałem stron postępowania. Z tych względów organ uznał że postępowanie w sprawie wywłaszczenia wszczęte zostało prawidłowo. Kwestią sporną jest natomiast wysokość odszkodowania za wywłaszczenie. Na potrzeby dokonania wyceny wygenerowano rynek nieruchomości przeznaczonych pod drogi publiczne będące przedmiotem obrotu. Analizy dokonano na podstawie umów kupna-sprzedaży zawartych w latach 2006-2007 na terenie województwa warmińsko-mazurskiego (gminy Gołdap, Piecki). Zgodnie z § 26 ust. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 kwietnia 2004 r. przy określaniu wartości nieruchomości, które ze względu na ich szczególne cechy i rodzaj nie są przedmiotem obrotu na lokalnym rynku nieruchomości, można przyjmować ceny transakcyjne uzyskiwane za nieruchomości podobne na regionalnym lub krajowym rynku. Natomiast w związku z brzmieniem § 36 rozporządzenia należy przyjąć, że intencją prawodawcy jest to, aby dokonując wyceny nieruchomości, rzeczoznawca do porównań dobierał przede wszystkim ceny nieruchomości przeznaczonych pod drogi. Dlatego też w przypadku kiedy ze względu na szczególne cechy nieruchomości, tj. sposób użytkowania, przeznaczenia, stopień wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej, stan nieruchomości oraz aktualnie kształtujące się ceny w obrocie nieruchomościami, a także jej rodzaj nie jest ona przedmiotem obrotu na danym rynku lokalnym wprowadzono możliwość rozszerzenia obszaru, z którego biegły ma możliwość doboru odpowiedniego materiału do analizy porównawczej.