Sąd pierwszej instancji uznał, że ogólna zasada sformułowana w art. 6 kpa, zgodnie z którą organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa, odnosi się również do ścisłego przestrzegania terminów wyznaczonych do załatwiania spraw, określonych w art. 35 kpa. Zgodnie z art. 12 kpa organy administracji mają obowiązek działać wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do załatwienia sprawy. Ustawowy termin załatwienia sprawy określony w art. 35 § 3 kpa może być przedłużany na zasadach określonych w art. 36 § 1 kpa, a więc z podaniem przyczyny zwłoki i wskazaniem nowego terminu załatwienia sprawy. Przedłużenie terminu winno nastąpić w formie niezaskarżalnego postanowienia. Zdaniem Sądu pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie organ nie wydawał formalnych postanowień, lecz jedynie zawiadamiał pisemnie strony o przedłużeniu terminu załatwienia sprawy. Naruszył więc zasadę określoną w art. 36 § 1 kpa, choć naruszenie to nie miało wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. Przepis art. 154 § 1 ppsa umożliwia wniesienie skargi wraz z żądaniem wymierzenia grzywny organowi, który nie wykonuje wyroku sądu, a więc pozostaje w bezczynności po wyroku sądu uwzględniającym skargę na bezczynność lub po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności. Omawiany przepis ma charakter nie tylko dyscyplinujący, ale i restrykcyjny, bowiem wykonanie wyroku lub załatwienie sprawy, ale już po wniesieniu skargi, nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania lub oddalenia skargi (art. 154 § 3 ppsa). Wobec powyższego, w ocenie Sądu pierwszej instancji wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2013 r. nie został wykonany w rozumieniu art. 154 § 1 ppsa, ponieważ do chwili wniesienia przedmiotowej skargi (30 stycznia 2014 r.), przekraczając terminy ustawowe, Minister Infrastruktury i Rozwoju nie wydał decyzji administracyjnej. Sprawę załatwił dopiero po wniesieniu skargi w dniu [...] lutego 2014 r.
Od powyższego wyroku z dnia 23 września 2014 r. skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Minister Infrastruktury i Rozwoju, zaskarżając wyrok w całości. Jako podstawę kasacyjną wskazał na naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik sprawy, a to:
1) art. 154 § 1 ppsa przez sformułowanie błędnej tezy, że przesłanką wystarczającą do wymierzenia organowi grzywny w trybie tego przepisu jest prowadzenie postępowania w sprawie z przekroczeniem terminu określonego w art. 35 § 3 kpa, która to teza została sformułowana z całkowitym pominięciem kwestii zasadności przedłużenia terminu w trybie art. 36 § 1 kpa, a także przez nieprawidłową ocenę znaczenia dla przedmiotowej sprawy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2013 r., I SA/Wa 2098/12;
2) art. 133 § 1 ppsa poprzez oparcie zaskarżonego wyroku na niepełnej analizie i nietrafnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, na podstawie której Sąd pierwszej instancji doszedł do błędnego przekonania, że organ pozostawał w bezczynności po wyroku stwierdzającym nieważność jego decyzji;