W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku K. S., reprezentowana przez adwokata w ramach przyznanego jej prawa pomocy, podniosła zarzut rażącego naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności art. 1 i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.), poprzez przyjęcie, że skarżona decyzja (a tym samym i poprzedzająca ją decyzja Szefa BOR) wydane zostały w oparciu o prawidłowo zastosowany art. 86 ust. 1 pkt 10 ustawy o BOR i bez naruszenia porządku prawnego.
Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Ponadto wniesiono o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.
W myśl art. 86 ust. 1 pkt 10 ustawy o BOR, funkcjonariusz jest obowiązany do opróżnienia lokalu, o którym mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1, jeżeli zajmuje lokal bez tytułu prawnego. Tytuł prawny do zajmowania przez skarżącą lokalu służbowego związany był z uprawnieniem do renty rodzinnej po zmarłym ojcu - funkcjonariuszu BOR, któremu w drodze decyzji zostało przydzielone owo mieszkanie. W świetle bowiem art. 87 ust. 3 ustawy o BOR, prawo do lokalu w razie śmierci uprawnionego funkcjonariusza przysługuje przez czas posiadania uprawnień do renty rodzinnej.
W warunkach rozpoznawanej sprawy kwestia utraty uprawnień skarżącej do renty rodzinnej nie budzi wątpliwości. Nie jest też okoliczność ta podważana w skardze kasacyjnej. Jedynym natomiast argumentem podnoszonym w uzasadnieniu skargi kasacyjnej jest pominięcie przez Sąd I instancji faktu, że decyzja organów BOR o opróżnieniu lokalu została wydana po uzyskaniu informacji Komisji Mieszkaniowej działającej przy Urzędzie Dzielnicy [...] o odmowie przydziału skarżącej lokalu mieszkalnego z zasobu miasta. Jak wywodzi skarga kasacyjna, organ powinien skierować zapytania do Komisji Mieszkaniowej celem wyjaśnienia wszystkich powodów odmowy przydzielenia jej lokalu mieszkalnego. Powyższe świadczy o zaniechaniu dokładnego wyjaśnienia sprawy.
Z argumentacją tą nie sposób się zgodzić. Podkreślić trzeba, że ustawa o BOR nie uzależnia wydania decyzji o opróżnieniu lokalu od zbadania, czy funkcjonariusz, bądź osoba, na którą obowiązek opróżnienia lokalu służbowego został nałożony będzie miała zapewniony lokal mieszkalny. Katalog sytuacji, z zaistnieniem których ustawodawca związał obowiązek opróżnienia lokalu ujęty został w art. 86 ust. 1 ustawy o BOR i - jak prawidłowo wyjaśnił Sąd I instancji - każda z nich stanowi odrębną przesłankę wydania decyzji w omawianym trybie. Zaistniała w toku postępowania okoliczność prowadzenia postępowania przez Komisję Mieszkaniową działającą przy Urzędzie Dzielnicy [...] w sprawie przydziału lokalu mieszkalnego z zasobu miasta nie mogła w sposób istotny wpłynąć na postępowanie prowadzone w sprawie opróżnienia zajmowanego służbowego lokalu mieszkalnego. Rozważania w tym przedmiocie mogą znajdować usprawiedliwienie na późniejszym etapie, tj. prowadzenia egzekucji. Z tego względu podnoszone w skardze kasacyjnej argumenty co do potrzeby wyjaśnienia przyczyn odmowy przydzielenia lokalu z zasobów gminnych pozostawały nieuzasadnionymi.
W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny uznając skargę kasacyjną za pozbawioną usprawiedliwionych podstaw, oddalił ją na podstawie art. 184 p.p.s.a.
Na mocy art. 207 § 2 p.p.s.a. odstąpił od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości wobec zaistnienia przesłanki szczególnego przypadku, który wynika ze zwolnienia skarżącej od kosztów postępowania w tej sprawie.
Sąd nie orzekł o przyznaniu pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, ponieważ wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.), przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w art. 258 - 261 p.p.s.a.