Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Skarbu Państwa w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek, Sędzia NSA Maciej Dybowski (spr.), Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka, Protokolant starszy asystent sędziego Marcin Rączka, po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej V. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 1316/16 w sprawie ze skargi V. F. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty 1. oddala skargę kasacyjną; 2. odstępuje od zasądzenia od V. F. na rzecz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Inne orzeczenia o symbolu:
6079 Inne o symbolu podstawowym 607
Inne orzeczenia z hasłem:
Gospodarka mieniem
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Skarbu Państwa
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
Uzasadnienie strona 1/13

Wyrokiem z dnia 21 października 2016 r. I SA/Wa 1316/16 (dalej wyrok I SA/Wa 1316/16) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę V. F. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty.

Wyrok ów zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] czerwca 2016 r.) Minister Skarbu Państwa (dalej Minister), na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23, dalej kpa) i art. 9 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2014, poz. 1090, [zm. z 2016 r., poz. 585] dalej upr bądź ustawa zabużańska), utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] (dalej Wojewoda) z dnia [...] kwietnia 2016 r. znak [...] (dalej decyzja z [...] kwietnia 2016 r.) odmawiającą potwierdzenia V. F. (dalej skarżąca) prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez J. B. nieruchomości poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w wymienionych w tejże decyzji miejscowościach. W uzasadnieniu ww decyzji wskazano, że skarżąca jest jednym z wielu spadkobierców J. B. W toku postępowania zainicjowanego wnioskiem z 30 grudnia 2008 r. organy administracji, w stosunku do określonych osób (wskazanych imiennie w ww uzasadnieniu) i określonego mienia, wydawały osobne orzeczenia. W stosunku do V. F. zapadła "częściowa" decyzja negatywna z powodu niespełniania przez nią jednej przesłanek ustawowych - brak obywatelstwa polskiego.

W tym zakresie organ wyjaśnił, że kwestie rekompensat za "mienie zabużańskie" reguluje obecnie ustawa z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 3 ust. 2 upr w przypadku śmierci właściciela nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami RP, prawo do rekompensaty przysługuje wszystkim spadkobiercom albo niektórym z nich, wskazanym przez pozostałych spadkobierców, jeżeli spełniają wymóg określony w art. 2 pkt 2, tj. jeśli posiadają obywatelstwo polskie. Organ przedstawił rys historyczny powstania zobowiązań państwa polskiego względem swoich obywateli i podał, że celem przyjętych ówcześnie uregulowań było przyznanie repatriowanym obywatelom polskim narodowości polskiej i żydowskiej pomocy materialnej oraz umożliwienie im rozpoczęcia dalszej egzystencji w nowych granicach Rzeczypospolitej Polskiej powstałych po zakończeniu II Wojny Światowej. Obywatelstwo polskie było w tym wypadku warunkiem sine qua non powstania uprawnień do dochodzenia ekwiwalentu za utracone mienie. Konsekwencją takiego stanu rzeczy są regulacje przyjęte przez ustawodawcę w art. 2 pkt 2 upr przyznającym prawo do rekompensaty wyłącznie właścicielowi nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej posiadającemu obywatelstwo polskie, a wprowadzenie takiego wymogu jest ściśle powiązane ze zobowiązaniami zaciągniętymi przez Rzeczypospolitą Polską w umowach międzynarodowych. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 15 grudnia 2004 r. K 2/04 (dalej wyrok K 2/04) uznał tożsamą regulację określoną w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o zaliczaniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawianych poza obecnymi granicami państwa polskiego [Dz. U. z 2004 r. nr 6, poz. 39; ustawa o zaliczaniu] - za zgodną z art. 2, art. 21, art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W tym zakresie organ uznał, że w praktyce kontroli zostało też poddane rozwiązanie przyjęte w art. 3 ust. 2 upr rozwiązanie uzależniające przysługiwanie prawa do rekompensaty za pozostawione mienie spadkobiercy właściciela od posiadania przez niego obywatelstwa polskiego. Identyczne rozwiązanie zawierał art. 2 ust. [1 pkt] 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o zaliczaniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa (...), który w tym zakresie został uznany przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 15 grudnia 2004 r. K 2/04 za zgodny z art. 2, art. 21, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1 i 2 [oraz że nie jest niezgodny z] art. 52 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Strona 1/13
Inne orzeczenia o symbolu:
6079 Inne o symbolu podstawowym 607
Inne orzeczenia z hasłem:
Gospodarka mieniem
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Skarbu Państwa
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji