Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maciej Dybowski (spr.) sędzia NSA Ewa Dzbeńska sędzia del. WSA Agnieszka Miernik Protokolant starszy asystent sędziego Małgorzata Penda po rozpoznaniu w dniu 17 października 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 1753/12 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wywłaszczenia nieruchomości oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 23 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 1753/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. S. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wywłaszczenia nieruchomości.
Wyrok ów zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Decyzją z [...] 1972 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] 1972 r.) Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej Wydział Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w [...] (dalej Prezydium WRN) orzekło o wywłaszczeniu za odszkodowaniem nieruchomości położonej w [...], pow. [...], oznaczonej jako działka 1 kat. nr 52, o powierzchni 0,23 ha, stanowiącej własność T. S. Odszkodowanie za grunt przyznano w wysokości 1.656 zł. Decyzja z [...] 1972 r. utrzymano w mocy decyzją [...] 1972 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] 1972 r.) Komisji Odwoławczej do Spraw Wywłaszczenia przy Ministrze Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska.
M. S. (następca prawny T. S.) wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji z [...] 1972 r. i utrzymanej nią w mocy decyzji z [...] 1972 r. podnosząc, że decyzje te wydano z rażącym naruszeniem prawa.
Decyzją z [...] 2010 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] 2010 r.) Minister Infrastruktury (dalej Minister) odmówił stwierdzenia nieważności niniejszych decyzji.
Rozpoznając wniosek M. S. (dalej skarżący) o ponowne rozpatrzenie sprawy Minister Infrastruktury decyzją z [...] 2010 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] 2010 r.) utrzymał w mocy decyzję z [...] 2010 r. i stwierdził, że wywłaszczenia owej nieruchomości dokonano na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości ([j.t.] Dz. U. z 1961 r. nr 18, poz. 94 ze zm., dalej ustawa wywłaszczeniowa bądź uztwn). Zgodnie z art. 3 ust. 1-2 uztwn, wywłaszczenie było dopuszczalne, jeżeli nieruchomość była ubiegającemu się o wywłaszczenie niezbędna na cel użyteczności publicznej, na cel obrony Państwa albo dla wykonania zadań określonych w zatwierdzonych planach gospodarczych oraz dla planowej realizacji budownictwa ogólnomiejskiego i zorganizowanego budownictwa mieszkaniowego. Przedmiotową nieruchomość przed wywłaszczeniem dzierżawiły Lasy Państwowe na cele kampingowe, a wywłaszczenie było dokonywane na potrzeby budowy nowych obiektów o typie zabudowy trwałej. Organ uznał za nietrafny zarzut skarżącego, że rozbudowa zakładowego ośrodka kolonijno-wczasowego Okręgowego Zarządu Lasów Państwowych w [...] nie stanowiła celu użyteczności publicznej, bowiem realizowała potrzeby wyłącznie pracowników i ewentualnie ich rodzin. Przepisy nie wykluczały możliwości korzystania z ośrodków zakładowych przez osoby trzecie, tj. osoby nie przynależące do określonej grupy zawodowej. Zgodnie z art. 6 ust. 1 uztwn, ubiegający się o wywłaszczenie, przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego, obowiązany był do wystąpienia do właściciela o dobrowolne odstąpienie nieruchomości i w razie porozumienia zawrzeć z nim w formie prawem przepisanej umowę zamiany lub umowę nabycia nieruchomości za cenę ustaloną według zasad odszkodowania przewidzianych w ustawie. Pismem z [...] 1970 r. nr [...] Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych w [...] wystąpił do T. S. z propozycją dobrowolnej sprzedaży nieruchomości i poprosił właścicielkę o podanie żądanej ceny za sprzedaż nieruchomości. Pismem z [...] 1970 r. T. S. odpowiedziała, że nie zgadza się na dobrowolną sprzedaż nieruchomości i tym samym nie wskazała żadnej ceny. Organ uznał, że niewskazanie konkretnie proponowanej ceny w propozycji sprzedaży nie ma w sprawie charakteru rażącego naruszenia prawa. Z treści pisma T. S., stanowiącej odpowiedź na ofertę wynika, że właścicielka na żadnych warunkach nie zgadzała się na dobrowolną sprzedaż nieruchomości. Zatem przeprowadzono rokowania o dobrowolne nabycie nieruchomości, o których mowa w art. 6 uztwn.