Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Infrastruktury w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości
Uzasadnienie strona 4/4

Złożona w rozpatrywanej sprawie skarga kasacyjna odpowiada przedstawionym wymogom, niemniej podniesionych w niej zarzutów nie można uznać za usprawiedliwione.

Przepis art. 17 ustawy z 10.04.2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych - w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania zaskarżonej decyzji - stanowił, że po wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego wojewoda, na wniosek Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, udziela w uzasadnionych przypadkach, w drodze decyzji, zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości przeznaczonych na pasy drogowe. Z treści tego przepisu jednoznacznie wynika, że warunkiem koniecznym wydania zezwolenia jest ustalenie, że w sprawie zachodzi uzasadniony przypadek, co oznacza, że wykładnia omawianego przepisu dokonana przez WSA w Warszawie była prawidłowa. Z kolei z art. 133 p.p.s.a. wynika, że sąd administracyjny dokonuje oceny zaskarżonego aktu na podstawie akt sprawy. W rozpoznawanej sprawie, dokumenty znajdujące się w jej aktach były niekompletne i nie pozwalały na dokonanie tej oceny. Mówiąc innymi słowy, nie pozwalały one na zweryfikowanie zasadności podanych w decyzjach powodów udzielenia zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości, co obligowało Sąd I instancji do uwzględnienia skargi na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c). Tak więc zarzut naruszenia tego przepisu przez błędną jego wykładnię jest nieuzasadniony.

Zarzut naruszenia przepisu art. 134 § l ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez przekroczenie granic sprawy będącej przedmiotem skargi D. N. także nie ma usprawiedliwionych podstaw, ponieważ rozpoznając i rozstrzygając tą sprawę Sąd I instancji nigdzie nie przekroczył granic sprawy wyznaczonych przez przesłanki zamieszczone w art. 17 ustawy z 10.04.2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych.

Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się również naruszenia art. 145 § 1 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. "Decyzja przedwczesna" jest również decyzją wadliwą w rozumieniu przytoczonego przepisu, jeżeli zapadła przed wyjaśnieniem stanu faktycznego sprawy. Tego zaś Sąd I instancji nie mógł ustalić, ponieważ dostarczono mu niekompletne akta sprawy.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za niemającą usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.

Strona 4/4