Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędziowie: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędzia del. WSA Marian Wolanin (spr.) po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 września 2016 r. sygn. akt I SAB/Wa 826/16 ze skargi M. S. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania odwołania od decyzji 1. uchyla punkt trzeci sentencji zaskarżonego wyroku i przekazuje sprawę w tym zakresie do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz M. S. kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 września 2016 r., sygn. akt I SAB/Wa 826/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpatrzeniu skargi M.S. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa, stwierdził: w pkt. 1 - że bezczynność organu w rozpoznaniu odwołania od decyzji Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, w pkt. 2 - umorzył postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania organu do rozpoznania odwołania, w pkt. 3 - oddalił skargę w pozostałej części, w pkt. 4 - zasądził na rzecz skarżącej koszty postępowania sądowego.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że pismem z dnia [...] czerwca 2016 r. M.S. wniosła skargę na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpatrzenia odwołania od decyzji Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] czerwca 2014 r., znak: [...], odmawiającej potwierdzenia przejścia na własność Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. części nieruchomości położonej w R., gm. W., oznaczonej geodezyjnie: obręb R., arkusz mapy [...], działki nr [...] o pow. [...] ha, nr [...] o pow. [...] ha, nr [...] o pow. [...] ha i nr [...] o pow. [...] ha, zapisanej w księdze wieczystej KW nr [...], Sądu Rejonowego w T., w dniu [...] grudnia 1998 r., będącej własnością M.S.
W skardze skarżąca zarzuciła organowi rażące naruszenie prawa poprzez znaczne przekroczenie terminów załatwienia sprawy, wobec czego wniosła o:
- zobowiązanie Ministra Infrastruktury i Budownictwa do niezwłocznego wydania rozstrzygnięcia w sprawie,
- stwierdzenie, że bezczynność miała charakter rażący,
- przyznanie sumy pieniężnej od organu,
- zasądzenie kosztów postępowania sądowego.
W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury i Budownictwa wniósł o jej oddalenie wskazując, że w dniu [...] lipca 2016 r. została wydana decyzja utrzymująca w mocy decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] czerwca 2014 r., znak: [...], od której skarżąca wniosła odwołanie.
Uwzględniając skargę w części, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że ze względu na wydanie w dniu [...] lipca 2016 r. decyzji przez organ odwoławczy, postępowanie sądowe w zakresie wniosku skarżącej o wydanie orzeczenia na podstawie art. 149 § 1b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) - dalej ppsa, należało umorzyć, co nie zwalnia jednak Sądu od orzekania, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce, a jeśli tak to czy miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, czy też naruszenie to nie miało charakteru rażącego. W dacie wniesienia skargi na bezczynność, tj. w dniu [...] czerwca 2016 r., organ nie wydał jeszcze rozstrzygnięcia w sprawie - pomimo przekroczenia ustawowego terminu rozpatrzenia sprawy i niewyznaczenia nowego terminu, dlatego organ pozostawał wówczas w bezczynności, która miała charakter rażący. Żadne bowiem okoliczności nie mogą usprawiedliwiać rozpoznawania przedmiotowego odwołania przez okres ponad dwóch lat. W ocenie Sądu pierwszej instancji jest to stanowczo zbyt długi okres załatwiania sprawy administracyjnej, wielokrotnie przekraczający maksymalny termin załatwienia sprawy, wynoszący jeden miesiąc (art. 35 § 3 kpa). Sąd pierwszej instancji nie dostrzegł natomiast potrzeby wymierzania organowi dodatkowej sankcji w postaci zasądzenia na rzecz skarżącej sumy pieniężnej, o której mowa w art. 154 § 7 ppsa, ponieważ jest to dodatkowy środek o charakterze dyscyplinująco-represyjnym. Powinien być zatem stosowany w szczególnie drastycznych przypadkach zwłoki organu, to jest wówczas, gdy brak jest obiektywnie weryfikowalnych okoliczności, które ten stan rzeczy mogłyby tłumaczyć, a przy tym istnieje uzasadniona obawa, że bez nałożenia tej sankcji organ sprawy nadal nie załatwi. Taka zaś sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi. Z tego względu formułowane w tym względzie żądania skargi nie mogły zostać uwzględnione.