Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska Sędziowie NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.) del. WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 21 października 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta Zakopane od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 grudnia 2007 r. sygn. akt III SA/Kr 569/07 w sprawie ze skargi S. P. na uchwałę Rady Miasta Zakopane z dnia 1 marca 2007 r. nr VII/78/2007 w przedmiocie utworzenia parku kulturowego 1. uchyla zaskarżony wyrok i skargę oddala; 2. zasądza od S. P. na rzecz Miasta Zakopane kwotę 390 złotych (trzysta dziewięćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego
Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2007 r. sygn. akt III SA/Kr 569/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził nieważność, zaskarżonej przez S. P., uchwały Rady Miasta Zakopane z dnia 1 marca 2007 r. Nr VII/78/2007 w sprawie utworzenia parku kulturowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zarzucił, iż uchwała została podjęta bez spełnienia warunku ustalonego w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), który upoważnia radę gminy do podjęcia uchwały w sprawie utworzenia parku kulturowego po zasięgnięciu opinii Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Naruszenie tego przepisu polegało na tym, stwierdził Sąd, że Rada Miasta Zakopane, choć wystąpiła o wyrażenie zgody, podjęła uchwałę przed upływem 14-dniowego terminu jaki służył Konserwatorowi do jej wyrażenia, na mocy art. 89 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), bowiem wniosek do Konserwatora wpłynął 26 lutego 2007 r., a uchwała została podjęta dnia 1 marca 2007 r., choć 14-dniowy termin upływał dnia 12 marca 2007 r. Wyjaśnienia Rady, iż o stanowisku Konserwatora wiedziała już 26 lutego 2007 r., co wynika z pisma tego organu z dnia 22 marca 2007 r., Sąd nie uznał za udowodnione.
Zdaniem Wojewódzkiego Sądu takie naruszenie upoważniało do stwierdzenia nieważności całej uchwały, mimo że Rada zarzucała, iż na skutek skargi S. P. jako właściciela tylko dwóch działek, nie może dojść do stwierdzenia nieważności całej uchwały bo do zaskarżenia jej w całości nie ma on legitymacji. Wojewódzki Sąd powołał się na art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), jako dający podstawę do objęcia kontrolą całej uchwały, nawet w zakresie niezakwestionowanym przez skargę i niedotyczącym wprost uprawnień skarżącego. Ponadto Sąd stwierdził, że uchwała nie wylicza działek objętych granicami Parku, nie określa precyzyjnie przebiegu jego granicy, co uniemożliwia odpowiedź na pytanie, czy grunt zainteresowanego właściciela mieści się w granicach Parku, a także, że pozostaje na wysokim stopniu ogólności, co skutecznie uniemożliwia ścisłe określenie przedmiotu ochrony.
Wojewódzki Sąd podkreślił także, że nie wystarczy użyć przymiotnika "kulturowy" aby można było uznać, iż zostały spełnione ustawowe przesłanki do podjęcia uchwały, gdyż w cyt. art. 16 ustawy o ochronie zabytków jest mowa nie o krajobrazie, ale krajobrazie kulturowym, nie o wyróżniających się krajobrazowo terenach, ale o wyróżniających się krajobrazowo terenach z zabytkami nieruchomymi. Krajobraz jest wartością prawnie chronioną, ale w trybie ustawy o ochronie przyrody, zatem podejmując uchwałę dla celów ochrony krajobrazu Rada wkroczyła w kompetencje Wojewody Małopolskiego, co jest kolejnym powodem do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały - skonkludował Sąd.
Rada Miasta Zakopane wniosła skargę kasacyjną od tego wyroku, domagając się jego uchylenia i oddalenia skargi lub uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie i zarzucając: