Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Joanna Runge -Lissowska Sędziowie NSA Małgorzata Borowiec (spr.) Marek Gorski Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 29 października 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta Szczecina od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 18 lipca 2007 r. sygn. akt II SA/Sz 472/07 w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w Szczecinie na uchwałę Rady Miasta Szczecina z dnia 17 grudnia 2001 r. nr XLVII/971/01 w przedmiocie opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Szczecinie oraz sposobu ich pobierania oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 18 lipca 2007 r. sygn. akt II SA/Sz 472/07, po rozpoznaniu skargi Prokuratora Okręgowego w Szczecinie na uchwałę Rady Miasta Szczecin z dnia 17 grudnia 2001 r., nr XLVII/971/01, w przedmiocie opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Szczecinie oraz sposobu ich pobierania, stwierdził nieważność tej uchwały.
Wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.
Rada Miasta Szczecin podjęła w dniu 17 grudnia 2001 r. uchwałę nr XLVII/971/01 w sprawie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Szczecinie oraz sposobu ich pobierania. Jako podstawę prawną wydania ww. aktu powołano przepisy § 3 ust. 1 i § 4 ust. 1 i 3 oraz § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych (Dz. U. Nr 51, poz. 608).
Powyższa uchwała utraciła moc obowiązującą z dniem 30 lipca 2003 r., tj. z chwilą wejścia w życie uchwały Rady Miasta Szczecin z dnia 23 czerwca 2003 r. nr VII/134/03 w sprawie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych miasta Szczecina oraz sposobu ich pobierania (§ 7 ust.1 tej uchwały).
Uchwała Rady Miasta Szczecin z dnia 17 grudnia 2001 r. pomimo utraty mocy obowiązującej stała się przedmiotem skargi Prokuratora Okręgowego w Szczecinie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, w której zarzucił, iż rażąco narusza ona art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i wniósł o stwierdzenie jej nieważności.
W uzasadnieniu skargi podał, że zgodnie z powołanym przepisem organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiały akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów, natomiast zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.). W art. 40 przewiduje ona, iż na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy. Jednakże akty prawa miejscowego nie mogą regulować spraw unormowanych w aktach prawnych wyższego rzędu, których hierarchię określa art. 87 Konstytucji, a tym bardziej nie mogą być z nimi sprzeczne. Ponadto muszą być one oparte na właściwych i prawidłowych podstawach prawnych upoważniających administrację publiczną do ich stanowienia.
W ocenie skarżącego kwestionowana uchwała nie odpowiada konstytucyjnym warunkom jej stanowienia z uwagi na umocowanie na wadliwej podstawie prawnej. Stanowiące bowiem jej podstawę przepisy cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2000 r. zostały uznane wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 grudnia 2002 r. P 6/02 (Dz. U. Nr 114, poz. 1816) za niezgodne z Konstytucją RP.
Powołując się na uchwałę Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 września 1994 r. W 5/94 (OTK 1994/2/44), rozstrzygającą dopuszczalność skargi na uchwałę organu gminy pomimo jej uchylenia lub zmiany, gdy może być ona stosowana do sytuacji z okresu poprzedzającego uchylenie lub zmianę, Prokurator Okręgowy w Szczecinie wskazał, że utrata mocy obowiązującej uchwały nie stanowi przeszkody do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie, gdyż skutki tego aktu prawa miejscowego nie zamknęły się w okresie od momentu jego wejścia w życie do utraty mocy.