Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski Sędzia del. WSA Marzenna Linska - Wawrzon Protokolant asystent sędziego Andrzej Bieńkowski po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Wa 1421/09 w sprawie ze skargi P.K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 17 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Wa 1421/09 oddalił skargę P.K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.
Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...], którą to decyzją odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] listopada 1959 r. nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z dnia [...] września 1959 r. nr [...] odmawiającego przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ulicy [...].
W uzasadnieniu decyzji podał, iż w dacie wydania przedmiotowych orzeczeń poza dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279) organy orzekające związane były również przepisami ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. Nr 17, poz. 70), która powiększyła katalog przesłanek uzasadniających odmowę przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej. Zgodnie z przepisami tej ustawy odmowa mogła nastąpić oprócz podstawy z dekretu również, jeżeli grunt był niezbędny na cele użyteczności publicznej, na cele obrony państwa, do wykonania zadań określonych w zatwierdzonych planach gospodarczych, a także do planowej realizacji budownictwa ogólnomiejskiego oraz zorganizowanego budownictwa mieszkaniowego.
W trakcie postępowania nadzorczego ustalił, że w dacie wydania obu zaskarżonych orzeczeń obowiązywał Ogólny Plan Zabudowania m.st. Warszawy zatwierdzony przez b. Ministerstwo Robót Publicznych w dniu 11 sierpnia 1931 r. zgodnie z którym przedmiotowy grunt był przeznaczony pod zabudowę zwartą 4-5 kondygnacyjną. Ponadto w dniu 13 kwietnia 1959 r. Naczelny Architekt Warszawy na podstawie przepisów o lokalizacji inwestycji wydał zaświadczenie o lokalizacji szczegółowej nr [...] pod budowę osiedla Muranów Zachodni. Z akt własnościowych przedmiotowej nieruchomości wynika, że na terenie nieruchomości znajdowały się jedynie stosy gruzu oraz, że nieruchomość użytkowana była czasowo przez Przedsiębiorstwo Produkcji Betonu pod betoniarnię. Mając powyższe na uwadze organ nadzoru uznał, że cel na jaki przeznaczono przejęty grunt uniemożliwiał dalsze korzystanie z niego przez byłych właścicieli, a także nie mógł być przez nich zrealizowany.
Minister Infrastruktury stwierdził, że art. 51 ust. 1 cyt. ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości rozszerzył jedynie, a nie zmienił katalogu przesłanek, na podstawie których można było odmówić dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej. Wskazał, iż na terenie m.st. Warszawy niemożliwe było prowadzenie postępowania wywłaszczeniowego w trybie ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, bowiem zgodnie z art. 1 cyt. dekretu wszelkie grunty na obszarze m.st. Warszawy, przeszły na własność gminy m.st. Warszawy, a po wejściu w życie ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej stały się własnością Skarbu Państwa. Z punktu widzenia ustawy z dnia 12 marca 1958 r. niemożliwe było zatem wywłaszczenie nieruchomości będącej już własnością Skarbu Państwa. Istniejące decyzje lokalizacyjne przesądzały o konieczności przejęcia gruntu na rzecz Państwa, gdyż znajdował się on na obszarze inwestycji publicznych, które mogły być realizowane na gruntach państwowych lub przeznaczonych do wywłaszczenia. Z tych względów za uzasadnioną uznał odmowę przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej. Fakt, że w orzeczeniach organów dekretowych nie powołano wprost art. 51 ust. 1 cyt. ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, który obowiązywał w dniu wydania orzeczenia oznacza, iż musiał być on brany pod uwagę w postępowaniu nadzorczym.