Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak Sędziowie sędzia NSA Iwona Bogucka (spr.) sędzia del. WSA Agnieszka Miernik po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Wielkopolskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2018 r. sygn. akt IV SA/Po 987/18 w sprawie ze skargi Wojewody Wielkopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w G. z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [..] w przedmiocie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Wojewody Wielkopolskiego na rzecz Rady Miejskiej w G. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 12 grudnia 2018 r., IV SA/Po 987/18, oddalił skargę Wojewody Wielkopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w G. z [...] czerwca 2018 r. nr [..] w przedmiocie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia udzielających schronienia osobom bezdomnym z terenu Gminy G.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że ustawodawca w art. 51 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2017 r. poz. 1769 ze zm., dalej jako: "u.p.s.") określił pojęcie ośrodka wsparcia szeroko, uznając za taki ośrodek szereg placówek, realizujących na rzecz swych podopiecznych cele pomocy społecznej, a obejmujące przy tym m.in. zapewnienie im schronienia na dłuższy czas. Tym samym, w ocenie Sądu I instancji, ograniczenie na potrzeby zaskarżonej uchwały zakresu definicji ośrodka wsparcia tylko do schroniska dla bezdomnych nie stanowi naruszenia art. 97 ust. 5 u.p.s. powodującego konieczność stwierdzenia nieważności uchwały, albowiem w zaskarżonej uchwale określono wyłącznie zasady ponoszenia odpłatności za pobyt w schronisku dla bezdomnych będącym ośrodkiem wsparcia udzielającym schronienia osobom bezdomnym. Uchwała nie dotyczy zatem innych ośrodków wsparcia przewidzianych w art. 51 ust. 4 u.p.s. Co do zasady, tego rodzaju "niezupełność" aktu prawa miejscowego, jakkolwiek stanowi naruszenie prawa, to jedynie nieistotne i nieprowadzące do pozbawienia tego aktu mocy obowiązującej, a to dlatego, że, "częściowa" realizacja kompetencji prawotwórczej nie stoi na przeszkodzie "uzupełnieniu brakującej części" regulacji prawnej w późniejszym terminie. Wyjątków od tej zasady upatruje się jedynie w przypadkach, gdy skutkiem niekompletnego unormowania byłaby "niewykonalność" aktu prawa miejscowego (rozumiana jako "nienadawanie się" przez ten akt do samodzielnego obowiązywania, wykonania i stosowania), względnie, gdyby takie niepełne unormowanie wywierało skutek dyskryminacyjny (tj. niezasadnie różnicowało sytuacje prawną podmiotów aktem objętych oraz nim nieobjętych na skutek wadliwego pominięcia) - wówczas koniecznym byłoby wyeliminowanie całego obarczonego taką wadą aktu z porządku prawnego. Ograniczenie zakresu podmiotowego uchwały nie stanowi zatem istotnego naruszenia art. 51 ust. 1 u.p.s.
Sąd I instancji stwierdził również, że podstawą wydania zaskarżonej uchwały jest wyłącznie art. 97 ust. 5 u.p.s., natomiast art. 97 ust. 1 u.p.s., kierowany jest tylko do organu podejmującego indywidualny akt administracyjny regulujący wysokość odpłatności za korzystanie z usług jednostki organizacyjnej w nim wymienionej. Zatem treść art. 97 ust. 1 u.p.s. może być wykorzystywana dla oceny prawidłowości zastosowania delegacji ustawowej w sposób posiłkowy i pośredni. W § 4 zaskarżonej uchwały przyjęto szczegółowe zasady ponoszenia odpłatności za pobyt w schronisku dla osób bezdomnych w formie procentowych stawek uzależnionych od wysokości dochodu w odniesieniu do dobowego kosztu utrzymania osoby bezdomnej w ośrodku wsparcia. Sąd I instancji podzielił pogląd, że regulacja przyjęta przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, musi zawierać rozwiązania o daleko posuniętej konkretności, a ustawodawca nałożył na radę obowiązek przyjęcia takiego unormowania, które będzie ograniczało uznanie organu uprawnionego do podejmowania rozstrzygnięć do niezbędnego minimum. Z art. 97 ust. 1 u.p.s. wynika, że ustalenie opłaty przyjmuje formę decyzji administracyjnej. Rada Miejska w ramach szczegółowych zasad powinna więc jedynie określić granice, w ramach których opłata winna zostać ustalona przez uprawniony podmiot. Zdaniem Sądu I instancji, elementem warunkującym ustalenie poziomu odpłatności będzie sytuacja dochodowa osoby korzystającej z danej formy świadczenia. Oznacza to, że im wyższy poziom dochodu takiej osoby, tym większa jej partycypacja w kosztach udzielanej pomocy. Konkretna wysokość opłaty ustalona więc zostanie przez podmiot kierujący po ustaleniu dochodu osoby kierowanej, zaś osoby będące adresatami mają możliwość odczytania z treści uchwały, jaką odpłatność mogą ponieść za pobyt w ośrodku wsparcia. Art. 97 ust. 1 u.p.s. kierowany jest do organu wydającego konkretne rozstrzygnięcie w sprawie. Istota tego unormowania sprowadza się do tego, że organ uprawniony do jego zastosowania, czyli wydania stosownej decyzji będzie zobligowany najpierw przeprowadzić postępowanie dowodowe i wyjaśnić wszystkie istotne okoliczności sprawy w tym wysokość dochodu takiej osoby, a następnie kierując się postanowieniami przedmiotowej uchwały, jak również przepisami u.p.s. wspólnie z daną osobą ustalać wysokość ponoszonej odpłatności. Kwestionowana przez Wojewodę uchwała będzie determinowała treść decyzji jedynie w zakresie konsekwencji ustalonej wysokości dochodu.