W skardze kasacyjnej Wojewoda zaskarżył wyrok Sądu I instancji w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości ze względu na istotne naruszenie prawa, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Skarżący kasacyjnie zrzekł się przy tym przeprowadzenia rozprawy.
Sądowi I instancji zarzucono naruszenie:
1. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:
a) art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 97 ust. 5 i art. 97 ust. 1 u.p.s., przez oddalenie skargi, w sytuacji gdy zachodziły przesłanki do jej uwzględnienia z uwagi na przekroczenie przez radę przyznanego jej upoważnienia ustawowego do uregulowania jedynie zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia tj. przez określenie przez radę odpłatności za pobyt w schronisku zgodnie ze sztywną procentową stawką określoną w tabeli, czym wkroczono w kompetencje podmiotu kierującego do ośrodka wsparcia;
b) art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 97 ust. 5, art. 51 ust. 2, 4 i 5 u.p.s. przez oddalenie skargi w przypadku zaistnienia przesłanek do jej uwzględnienia, tj. zakwalifikowanie przez Sąd jako nieistotnego naruszenia prawa kwestii ograniczenia zakresu podmiotowego i przedmiotowego uchwały w sprawie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia, podczas gdy naruszenie to nosi znamiona naruszenia istotnego;
2. przepisów prawa materialnego przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie:
a) art. 97 ust. 5 i art. 97 ust. 1 u.p.s. przez przyjęcie, że rada gminy posiadała kompetencję do daleko posuniętej konkretności w ustaleniu wysokości opłaty za pobyt w ośrodkach wsparcia, tj. posiadała kompetencję do przyjęcia sztywnych stawek procentowych przy ustalaniu odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia, co stoi w sprzeczności z treścią art. 97 ust. 5, z którego wprost wynika, że rada posiadała jedynie kompetencję do określenia "zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia";
b) art. 97 ust. 5 w zw. z art. 97 ust. 1 u.p.s. w zakresie w jakim Sąd uznał, że dokonując wykładni art. 97 ust. 5 nie należy brać pod uwagę treści art. 97 ust. 1, gdyż jest to przepis skierowany wyłącznie do "organu podejmującego indywidualny akt administracyjny regulujący wysokość odpłatności za korzystanie z usług jednostki organizacyjnej w nim wymienionej", tymczasem w ocenie organu nadzoru art. 97 ust. 5 należy interpretować w korelacji z treścią art. 97 ust. 1, gdyż przepisy te wskazują na rozdzielenie poszczególnych kompetencji pomiędzy radę oraz podmiot kierujący;
c) art. 97 ust. 5 w zw. z art. 51 ust. 2, 4 i 5 u.p.s. przez uznanie, że rada miejska na podstawie tych przepisów posiadała kompetencję do ograniczenia zakresu podmiotowego i przedmiotowego uchwały w sprawie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia, co w konsekwencji doprowadziło do zaakceptowania modyfikacji ustawowej definicji ośrodka wsparcia.