Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łukaszewska- Macioch Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Protokolant Magdalena Cieślak po rozpoznaniu w dniu 7 października 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Miejskiej K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 stycznia 2008 r. sygn. akt III SA/Kr 955/07 w sprawie ze skargi Gminy Miejskiej K. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody M. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miasta K. nr [...] z dnia [...] w sprawie przekazania Prezydentowi Miasta K. kompetencji Rady Miasta K. do orzekania o przejęciu pojazdu na własność gminy oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2008 r. sygn. akt III SA /Kr 955/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił w punkcie pierwszym skargę Gminy Miejskiej K. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody M. z dnia [...] Nr [...] w sprawie przekazania Prezydentowi Miasta K. kompetencji Rady Miasta K. do orzekania o przejęciu na własność gminy pojazdu w całości natomiast w punkcie drugim zarządził zwrot od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na rzecz skarżącego kwotę 300 zł tytułem nienależnie pobranego wpisu.
Wyrok ten wydano w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy : Uchwałą z dnia [...] września 2007r. Nr [...] Rada Miasta K. w sprawie przekazania Prezydentowi Miasta K. kompetencji Rady Miasta K. do orzekania o przejęciu na własność gminy pojazdu , w § 1 tej uchwały przekazała Prezydentowi Miasta K. swoje kompetencje do orzekania o przejęciu na własność gminy pojazdu, o którym mowa w art. 50a ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym w związku z § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002r. w sprawie usuwania pojazdów. W § 2 tejże uchwały zobowiązano Prezydenta Miasta K. do przedstawiania Radzie Miasta K. informacji o ilości przejętych pojazdów na własność w terminie do 30 kwietnia następnego roku . Jako podstawę prawną uchwały powołano art. 18 ust. 1 oraz art. 40 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( tj. Dz. U. z 2001 r. Nr 142 , poz. 1591 ze zm.).
Rozstrzygnięciem nadzorczym z [...] Nr [...] Wojewoda M. na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym , stwierdził nieważność opisanej wyżej uchwały w całości. W uzasadnieniu wskazano, że uchwała ta wydana została z naruszeniem obowiązującego porządku prawnego, a zwłaszcza § 8 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. z 2002r. , Nr 134, poz. 1133 ze zm.), zgodnie z którym o przejęciu pojazdu na własność orzeka rada gminy. Podjęcie zaskarżonej uchwały o przekazaniu przez radę swych kompetencji zdaniem Wojewody nie znajduje oparcia w obowiązującym stanie prawnym, w szczególności narusza ustawę z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym oraz Konstytucję. Z art. 7 Konstytucji wynika zasada legalności zobowiązująca organy samorządu terytorialnego do działania na podstawie i w granicach prawa, wbrew tej zasadzie Rada Miasta K. podjęła przedmiotową uchwałę nie mając podstawy prawnej upoważniającej ją do działania w tym zakresie.
To rozstrzygnięcie nadzorcze zostało zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie przez Gminę Miejską K. Podstawę wniesienia skargi stanowiła uchwała Rady Miasta K. z dnia [...]. Skarżąca wnosząc o uchylenie przedmiotowego rozstrzygnięcia nadzorczego zarzuciła naruszenie art. 18 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 40 ust. 2 pkt 2 w związku z art. 18 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym , a także § 8 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002r. w sprawie usuwania pojazdów poprzez przyjęcie, że nie jest dopuszczalnym przekazanie innemu organowi kompetencji rady gminy do orzekania o przejęciu pojazdu na własność gminy. W skardze zarzucono także naruszenie art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym poprzez przyjęcie, że przedmiotowa uchwała jest sprzecza z prawem. Ewentualnie, w razie uznania przez Sąd wadliwości jedynie podstawy prawnej powołanej w przedmiotowej uchwale - skarżąca Gmina zarzuciła naruszenie rozstrzygnięciem nadzorczym prawa poprzez przyjęcie, że wada ta była przesłanką do stwierdzenia nieważności uchwały, a nie do stwierdzenia wydania uchwały z naruszeniem prawa.