Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zygmunt Zgierski Sędziowie sędzia NSA Tamara Dziełakowska sędzia del. WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik (spr.) Protokolant starszy specjalista Marek Szwed-Lipiński po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta K. i Gminy Miejskiej K. - Prezydenta Miasta K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 1673/16 w sprawie ze skargi Gminy Miejskiej K. i Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 listopada 2017 r. sygn. akt SA/Wa 1673/16, po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Gminy Miejskiej [...] i Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta [...], na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji, oddalono skargę. Wyrok ten wydano w poniżej przytoczonym stanie faktycznym i prawnym.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] marca 2006 r., nr [...], stwierdził nabycie przez Gminę [...], z mocy prawa, własności nieruchomości położonej w jednostce ewidencyjnej [...], obręb [...], oznaczonej w ewidencji jako działka nr [...] objętej KW nr [...], opisanej w karcie inwentaryzacyjnej nr [...].
Decyzją nr [...] z dnia [...] października 2013 r., Minister Administracji i Cyfryzacji stwierdził nieważność decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2006 r.
Gmina Miejska [...] i Skarb Państwa - Prezydent Miasta [...], powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 2015 r., sygn. akt P 46/13, wystąpili o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją ze wskazaniem podstawy wznowienia określonej w art. 145a § 1 K.p.a., a Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji odmówił jej uchylenia (decyzja nr [...] z dnia [...] maja 2016).
Wskutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy złożonego przez Gminę Miejską [...] i Skarb Państwa - Prezydent Miasta [...], Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy decyzję własną nr [...] z dnia [...] maja 2016 r. Ta decyzja stała się przedmiotem kontroli Sądu I instancji.
Uzasadniając swoje stanowisko, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji przytoczył treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 2015 r., sygn. akt P 46/13. Wyjaśnił, że wyrok zapadł w związku z pytaniem prawnym zadanym przez sąd w konkretnej sprawie. Wyrok stwierdzający niekonstytucyjność art. 156 § 2 K.p.a. w zakresie opisanym w sentencji ma charakter zakresowy i odnosi się do pominięcia prawodawczego.
Skutkiem stwierdzenia niekonstytucyjności pominięcia prawodawczego jest jedynie zobowiązanie ustawodawcy do dokonania odpowiednich zmian w przepisach objętych kontrolą Trybunału. Wyrok taki nie powoduje zmiany normatywnej, w szczególności nie oznacza derogacji kontrolowanego przepisu, a nakłada na ustawodawcę obowiązek rozszerzenia unormowania art. 156 § 2 K.p.a., przewidującego ograniczenie możliwości stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy. W ocenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, z uwagi na zakres kontroli konstytucyjności obejmujący pominięcie ustawodawcze, Trybunał nie przesądził o tym, czy właściwym sposobem realizacji tego postulatu jest przewidziany w art. 156 § 2 K.p.a. dziesięcioletni termin prekluzyjny, który ogranicza stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnych obarczonych niektórymi innymi wadami. Ponadto Trybunał posłużył się nieostrą przesłanką "znaczny upływ czasu" zastrzegając, że wyrok nie przesądza jaki termin ma być brany pod uwagę, jak również nie dał wskazówek dla organów stosujących prawo do jego ustalenia. Aktualne brzmienie art. 156 § 2 K.p.a. nie zawiera upoważnienia dla organu do dokonania oceny kryterium znacznego upływu czasu koniecznego dla zaistnienia negatywnej przesłanki do stwierdzenia nieważności.