Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 października 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 463/18 w sprawie ze skargi L. K. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 4 października 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 463/18, oddalił skargę L. K. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Decyzją z dnia [...] listopada 2017 r. Minister Infrastruktury i Budownictwa działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 K.p.a., po rozpatrzeniu wniosku skarżącego o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Odwoławczej do Spraw Wywłaszczenia przy Ministrze Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia [...] stycznia 1973 r. nr [...] oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w P. Urząd Spraw Wewnętrznych z dnia [...] marca 1972 r. nr [...], w części dotyczącej wywłaszczenia nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...]/5, o powierzchni 2462 m2 oraz umarzającą postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności ww. decyzji w części dotyczącej odszkodowania - utrzymał w mocy ww. decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...].
W uzasadnieniu organ wskazał, że wywłaszczenia przedmiotowej nieruchomości dokonano na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako: "ustawa wywłaszczeniowa z 1958 r.". W sprawie istotne znaczenie ma ocena, czy spełnione zostały materialno-prawne przesłanki dopuszczalności wywłaszczenia. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy wywłaszczeniowej z 1958 r. wywłaszczenie było dopuszczalne, jeżeli nieruchomość ubiegającemu się o wywłaszczenie była niezbędna na cel użyteczności publicznej, na cel obrony Państwa albo dla wykonania zadań określonych w zatwierdzonych planach gospodarczych. Celem wywłaszczenia przedmiotowej nieruchomości, oznaczonej jako działka nr [...]/5, o powierzchni 2462 m2, była budowa ul. D. od skrzyżowania z ul. S. do ul. B. w K., a więc cel użyteczności publicznej. Wynika to z treści decyzji o wywłaszczeniu z dnia [...] marca 1972 r. Oprócz nieruchomości stanowiącej własność J. K., na przedmiotowy cel użyteczności publicznej w zatwierdzonych planach gospodarczych było przeznaczonych jeszcze sześć innych nieruchomości, zgodnie z akceptacją nr [...] z dnia [...] marca 1964 r. projektu budowy ul. D. oraz decyzją o zatwierdzeniu planu realizacyjnego obejmującą równocześnie ustalenie lokalizacji szczegółowej nr [...]. Dalej organ wskazał, że podstawę prawną wydanej przez Wydział Budownictwa, Urbanistyki i Architektury Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w K. decyzji o lokalizacji szczegółowej nr [...] stanowił przepis art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 7, poz. 47 ze zm.), zgodnie z którym organy planowania przestrzennego ustalały lokalizację szczegółową inwestycji budowlanych, określając działkę budowlaną bądź teren, na którym inwestycja może być wykonana. W myśl natomiast art. 31 ust. 1 tejże ustawy, podstawą do podejmowania decyzji o lokalizacji szczegółowej były zatwierdzone plany zagospodarowania przestrzennego. Organ podał następnie, że w 1972 r., kiedy to dokonano wywłaszczenia, obowiązywał dekret z dnia 1 października 1947 r. o planowej gospodarce narodowej (Dz.U. z 1947 r. Nr 64, poz. 373). Zgodnie z jego art. 1 ust. 1 i 2, każde zadanie gospodarcze mogło być realizowane wyłącznie w ramach ustalonego ww. dekretem planu gospodarczego na dany rok lub na dłuższy okres. Nabycie nieruchomości niezbędnej dla realizacji zadania gospodarczego następowało dla potrzeb wykonywanego w ramach planu gospodarczego zadania, dla realizacji którego nastąpiło wywłaszczenie.