Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska (spr.) sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska Protokolant starszy inspektor sądowy Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury i Rozwoju od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 574/14 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność Ministra Infrastruktury i Rozwoju w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Ministra Rozwoju i Finansów na rzecz Stowarzyszenia [...] kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2014 r. o sygn. akt II SAB/Wa 574/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał Ministra Infrastruktury i Rozwoju do rozpatrzenia wniosku Stowarzyszenia [...] z dnia 1 lipca 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie odbytych spotkań Ministra Infrastruktury i Rozwoju w okresie od 1 stycznia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r., w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa i oddalił skargę w pozostałym zakresie. Ponadto zasądził od Prezesa Rady Ministrów na rzecz Stowarzyszenia [...] kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wyrok ten zapadł na tle następującego stanu faktycznego i prawnego sprawy.
W dniu 26 czerwca 2014 r. do Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju wpłynął wniosek [...] o udostępnienie daty i miejsca spotkania Ministra Infrastruktury i Rozwoju z Szefem Centralnego Biura Antykorupcyjnego, o którym mowa we wskazanym we wniosku materiale prasowym, notatek z tej rozmowy oraz daty umówienia spotkania przez sekretariaty obu organów.
Następnie wnioskiem z dnia 1 lipca 2014 r. [...] zwróciła się do Ministra Infrastruktury i Rozwoju o udostępnienie informacji publicznej w postaci kalendarza spotkań tego Ministra za okres od 1 stycznia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r., ewentualnie o udostępnienie informacji o każdym odbytym we wskazanym okresie spotkaniu Ministra Infrastruktury i Rozwoju poprzez podanie daty spotkania (dzień i - jeżeli istnieje - godzina spotkania) oraz informacji z kim to spotkanie miało miejsce.
W odpowiedzi na wniosek w dniu 11 lipca 2014 r. skarżącej udzielono informacji, że dane dotyczące spotkań Ministra zawarte są w kalendarzu (terminarzu), który nie jest dokumentem urzędowym, tylko zbiorem roboczych informacji i zgodnie z orzecznictwem sądowym nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t. j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 782 ze zm., obecnie Dz. U. z 2016 r., poz. 1764 - dalej jako ustawa o dostępie do informacji publicznej). Umieszczenie w kalendarzu (terminarzu) informacji o spotkaniu ma charakter czynności czysto technicznej i nie zaświadcza o stanie faktycznym, tj. o tym, czy dane spotkanie z pewnością się odbyło.
W skardze na bezczynność Ministra Infrastruktury i Rozwoju, która wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, [...] wskazała na naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności poprzez uznanie, że nie można uzyskać informacji o odbytych spotkaniach Ministra Rządu RP i wniosła o zobowiązanie organu do wykonania wniosku o udostępnienie informacji publicznej i zwrot kosztów postępowania.
Odwołując się do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, literatury prawniczej i orzecznictwa sądów krajowych, skarżąca podkreśliła, że w polskim systemie prawa występuje przesłanka wyłączenia jawności sfery wewnętrznej - roboczej, jednakże nie dotyczy ona informacji udostępnianych na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podstawową cechą demokratycznego państwa prawa jest założenie racjonalnego ustawodawcy. Skoro zatem we wspomnianej ustawie nie pojawia się sfera wewnętrzna, to ustawodawca nie chciał, aby była ona elementem ograniczającym prawo do informacji. Ponadto w ocenie skarżącej żądana informacja ma charakter informacji publicznej prostej.