Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Sędziowie: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Sędzia del. WSA Przemysław Szustakiewicz Protokolant: starszy asystent sędziego Maciej Stojek po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Syndyka Masy Upadłości [...] Spółka z o.o. w upadłości w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29 września 2014 r. sygn. akt IV SA/Gl 652/14 w sprawie ze skargi [...] Spółka z o.o. w P. na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w Katowicach z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 29 września 2014 r., sygn. akt IV SA/Gl 652/14 oddalił skargę F. Sp. z o.o. w P. na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w Katowicach z [...] sierpnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia. W uzasadnieniu podniósł, że ustawa z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. z 1 lipca 2002 r. Dz. U. Nr 110, poz. 968 ze zm.) w administracji nie określa przesłanek nałożenia grzywny w celu przymuszenia w określonej kwocie, a jedynie wyznacza górne granice grzywny. Środek egzekucyjny w postaci grzywny w celu przymuszenia, stosownie do art. 119 u.p.e.a. nakłada się, gdy egzekucja dotyczy spełnienia przez zobowiązanego obowiązku znoszenia lub zaniechania albo obowiązku wykonania czynności, a w szczególności czynności, której z powodu jej charakteru nie może spełnić za zobowiązanego inna osoba (§ 1). Grzywnę nakłada się również, jeżeli nie jest celowe zastosowanie innego środka egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym (§ 2). Grzywna w celu przymuszenia nakładana może być również na osobę prawną (por. art. 120 § 1 u.p.e.a., jeżeli jest to niezbędne dla przymuszenia wykonania obowiązku (§ 2). Brzmienie przepisu art. 121 § 1, 2 i 3 u.p.e.a. zezwala na kilkakrotne nakładanie w tej samej wysokości grzywny.
Zarzuty skargi dotyczyły przede wszystkim wysokości wymierzonej grzywny oraz jej nadmiernej uciążliwości ze względu na złą sytuację finansową skarżącej Spółki. Organ mając na uwadze okoliczności danej sprawy, powinien jednak kierować się zasadami postępowania egzekucyjnego wyrażonymi w art. 7 § 2 u.p.e.a., tj. stosować środki egzekucyjne, które prowadzą bezpośrednio do wykonania obowiązku i to najmniej uciążliwe dla zobowiązanego. Zasadę powyższą należy rozumieć w ten sposób, że ma ona prowadzić do uniknięcia dolegliwości wobec zobowiązanego, jak również do nakłonienia go do wykonania ciążącego na nim obowiązku. Organy administracji wymierzając przedmiotową grzywnę podejmują rozstrzygnięcie w warunkach uznania administracyjnego, a zatem obowiązane są do starannego wskazania motywów, którymi się kierowały wyznaczając taką, a nie inną jej wysokość. Brak wyjaśnienia przesłanek jakimi się organ administracji kierował przy ustalaniu wysokości grzywny oznacza dowolność podejmowania przez niego tego typu rozstrzygnięcia, a tym samym jest to przesłanka uzasadniająca uwzględnienie wniesionej skargi (zob. wyrok WSA w Gliwicach z 7 grudnia 2012 r., IV SA/Gl 144/12). Nadto organ egzekucyjny, kierując się efektywnością egzekucji winien mieć na uwadze treść tytułu wykonawczego, a także górną granicę wymierzanej grzywny i w uzasadnieniu postanowienia obowiązany jest wskazać okoliczności, które wpłynęły na nałożenie grzywny w takiej, a nie innej wysokości.
Organ odwoławczy w zaskarżonym postanowieniu wskazał, że utrzymując w mocy orzeczenie o nałożeniu grzywny w kwocie 5 000,- zł. wziął pod uwagę kwoty należnych pracownikom świadczeń oraz stopień ich realizacji. Jednocześnie wzięto pod uwagę zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz obowiązujące unormowania prawne. Organy ustaliły wysokość grzywny w dolnych granicach przysługujących im możliwości. Niewykonane obowiązki dotyczyły wypłaty pracownikom należności wynikających ze stosunku pracy za okres od stycznia do czerwca 2011 r. w wysokości ponad 75.000,- zł, a zatem były to podstawowe należności przysługujące pracownikom, które powinny być wypłacane w pierwszej kolejności. Ponadto, kwota grzywny w wysokości 5.000 zł. została orzeczona w wysokości wielokrotnie niższej niż należne pracownikom świadczenia, a więc w żaden sposób nie powoduje braku możliwości wykonania obowiązku podstawowego. W związku z powyższym nie można podzielić zarzutów skargi dotyczących orzeczenia środka zbyt uciążliwego dla pracodawcy.