Jak słusznie podniósł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, stosownie do art. 134 ust. 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny rozstrzyga granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Przepis ten oznacza, że kontrola działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, o czym stanowi art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), dokonywa na jest przez Sąd w pełnym zakresie. Skoro bowiem Sąd nie jest związany granicami zaskarżenia, to dlatego też obowiązany jest rozważyć z urzędu wszelkie stwierdzone w postępowaniu administracyjnym naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania. Dopiero wówczas, gdy zdaniem Sądu nie występuje w rozpoznawanej sprawie żadna z sytuacji wskazanych w art. 145 § 1 P.p.s.a., których stwierdzenie obliguje Sąd do uwzględnienia skargi, nastąpić może jej oddalenie na podstawie art. 151 tej ustawy. Dokonywana przez Sąd w wyniku wniesionej przez stronę skargi kontrola kwestionowanej przez nią decyzji obejmuje niezależnie od podniesionych w skardze zarzutów - m.in. ocenę, czy decyzja ta nie narusza prawa w sposób dający podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. b/ P.p.s.a.), jak również czy nie występują przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji lub stwierdzenia, że została ona wydana z naruszeniem prawa (art. 145 § 1 pkt 2 i 3 P.p.s.a.).
Podzielić należało więc stanowisko, że prawomocny wyrok oddalający skargę oznacza, że kontrolowana przez Sąd decyzja nie jest prawnie wadliwa, a zatem wobec związania tym wyrokiem ograniczona jest możliwość weryfikacji takiej decyzji w nadzwyczajnym trybie postępowania. Bez znaczenia przy tym dla rozpoznawanej kwestii jest okoliczność, że wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 26 września 2004 r. nie został uzasadniony. Zgodzić się bowiem trzeba ze stanowiskiem, że stwierdzenie nieważności w trybie art. 156 § 1 K.p.a., decyzji ocenianej już wcześniej przez Sąd, w odniesieniu do której zapadł wyrok oddalający skargę na niezgodność tej decyzji z prawem, stanowiłoby w odniesieniu do przedmiotu rozstrzygnięcia sądowego niedopuszczalną ingerencję w prawomocne orzeczenie Sądu. Skoro od wskazanego wyżej wyroku nie została wniesiona skarga kasacyjna i wyrok ten stał się prawomocny, to zawarta w nim ocena co do zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nie może być obecnie podważona w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności tej decyzji.
Oceniając zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej w ramach podstawy z art. 174 pkt 2 P.p.s.a. zauważyć należy, że zostały one sformułowane w sposób pomijający związanie prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 26 września 2004 r., które wyklucza ponowną kontrolę zgodności z prawem decyzji Wojewody P. z dnia [...] lutego 2004 r. - co słusznie przyjął Sąd w zaskarżonym wyroku. W konsekwencji więc za nieuzasadnione uznane być musiały wszystkie zarzuty objęte pkt 2 lit. a-e, skargi kasacyjnej, których postawienie wynikało z przyjęcia w tej skardze odmiennego stanowiska. Co zaś do zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ P.p.s.a. w związku z art. 157 § 3 K.p.a. poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że ma w sprawie zastosowanie art. 158 K.p.a. zgodzić należy się ze skarżącym, że skoro w niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie i organ administracji powołują się na okoliczności powodujące niedopuszczalność prowadzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji rozpoznawanej wcześniej przez Sąd, to ich argumentacja powinna mieć prawne uzasadnienie w treści art. 157 § 3 K.p.a., a nie art. 158 K.p.a. Zauważyć jednak trzeba, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym zagadnienie to nie jest ujmowane jednolicie czego wyrazem jest wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 11 maja 2009 r. dotyczący rozstrzygnięcia przez Naczelny Sąd Administracyjny zagadnienia prawnego: "Czy żądanie strony stwierdzenia nieważności decyzji, od której skarga została prawomocnie oddalona przez Sąd Administracyjny, może być załatwione przez organ administracji publicznej przez wydanie decyzji na podstawie art. 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego, czy tez organ powinien wydać decyzję o odmowie wszczęcia postępowania na podstawie art. 157 § 3 tej ustawy" (sygn. I OPS 6/09).
Jednakże, niezależnie od kontrowersji w powyższym względzie stwierdzić należy, że skoro istotne w każdym z tych przypadków starania skarżącego o stwierdzenie nieważności decyzji zakończone byłoby negatywnym dla niego skutkiem, to skarga kasacyjna C. S. również w tym zakresie nie mogła być skuteczna.
Zarzuty naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe ich zastosowanie dotyczące art. 136 i art. 137 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami poprzez uznanie, że postępowanie dotyczące zwrotu wywłaszczonej nieruchomości nie pozwalało na przyjęcie, że istnieją podstawy do jej zwrotu, wykraczają poza zakres postępowania w niniejszej sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w ogóle nie zajmował w sprawie stanowiska w przedmiotowej kwestii, co było wynikiem prawidłowego uznania, że brak jest podstaw do ponownej oceny pod względem zgodności z prawem decyzji, co do której została prawomocnie oddalona skarga.
Z przedstawionych względów skarga kasacyjna podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.