Jak wspomniano uchwała ta obowiązuje do chwili obecnej w niezmienionej treści a więc tym samym również i aktualnie nie może powodować w/w opisanych naruszeń przepisów prawa, w tym przepisów konstytucyjnych.
Kwestionowana uchwała obejmuje cały obszar Gminy Z. i odnosi się - z punktu widzenia formalnego - do nieograniczonej liczby podmiotów. Wskazać wypada, że gdyby wolą ustawodawcy było objęcie całego Kraju jednakową opłatą z tytułu użytkowania wieczystego to nic nie stało na przeszkodzie by wysokość tej opłaty ustalać w sposób centralny. Tymczasem, z racji istnienia instytucji samorządu terytorialnego i wyposażenia go w odpowiednie uprawnienia, kwestia ustalania stawek dla w/w opłat została powierzona poszczególnym gminom.
Uzupełnić w tym miejscu wypada, że - w myśl art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym - gminie przysługuje na jej obszarze prawo stanowienia przepisów powszechnie obowiązujących, zaś - wg art. 45 ust. 1 cytowanej ustawy - podmioty mienia komunalnego samodzielnie decydują o przeznaczeniu i sposobie wykorzystania składników majątkowych, przy zachowaniu wymogów zawartych w odrębnych przepisach prawa. Zgodnie natomiast z art. 165 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej samodzielność jednostek samorządu terytorialnego podlega ochronie sądowej a nadzór nad działalnością komunalną sprawowany jest tylko na podstawie kryterium zgodności z prawem. Oznacza to, iż tylko w przypadku istotnego naruszenia prawa w uchwale organu gminy, organ nadzoru oraz sąd administracyjny może dokonać ingerencji w działalność legislacyjną takiego organu ( vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lutego 1998 r. sygn. akt II SA/Wr 1459/97, OwSS 1998/3/79 ).
Odnosząc się do treści przywołanego w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lutego 1992 r. sygn. akt SA/Gd 96/92 zaznaczyć wypada, że wyrok ten zapadł w odmiennym stanie prawnym tj. w okresie, gdy nie obowiązywała jeszcze Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej i nie obowiązywała ustawa o gospodarce nieruchomościami ( art. 221 tejże ustawy ). Jak wspomniano wyżej, aktualnie, pod rządami ustawy z 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, w tej materii obowiązują generalnie inne regulacje prawne, ale pomimo tego faktu ustawa ta utrzymała skutki prawne wcześniejszej regulacji ( mimo jej zdecydowanej odmienności ) w części, odnoszącej się do podwyższenia stawek procentowych opłat rocznych ponoszonych z tytułu użytkowania wieczystego powyżej 3%, a dodatkowo w tym przypadku uchwała podwyższająca stawkę została podjęta na kilka lat wcześniej przed nabyciem prawa użytkowania wieczystego przez skarżącą, o czym była mowa wyżej, należało uznać, że kwestia dowolności w podwyższeniu wspomnianej stawki nie mogła być w tej sprawie okolicznością przesądzającą.
Należy również zauważyć, że zawarte w treści kwestionowanej uchwały sformułowanie, iż odnosi się ona do gruntu przeznaczonego w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod działalność handlową, usługową i gospodarczą, w sytuacji - jak podnosi to w skardze kasacyjnej skarżąca - wysokość stawki procentowej, ustalana na podstawie art. 40 ust. 3 dawnej ustawy gruntowej, winna odnosić się do celu na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste, nie stanowiło o istotnym naruszeniu prawa przez w/w uchwałę z 1995 r. W przypadku, gdy na danym terenie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego musi istnieć zgodność pomiędzy treścią planu a celem na jaki zostaje oddana konkretna nieruchomość w użytkowanie wieczyste. Wynika ta z samej istoty planu zagospodarowania przestrzennego, który jest na danym terenie prawem miejscowym. O powiązaniu zresztą celu, na jaki oddawana była w użytkowanie wieczyste konkretna nieruchomość z przeznaczeniem jej w planie zagospodarowania przestrzennego - w świetle przepisów ustawy gruntowej z 1985 r. - świadczy dobitnie okoliczność, że w myśl art. 49 ust. 1 omawianej ustawy wysokość opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste ustalana była w stosunku do ceny nieruchomości określonej przez biegłego. Wyceny tej zaś dokonywał biegły biorąc pod uwagę m. in. funkcję jaką dany grunt miał wyznaczoną w planie ( art. 38 ust. 2 cytowanej ustawy). W tych warunkach nie można było twierdzić, że zaskarżona uchwała z 1995 r. została wydana z naruszeniem art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wydaną ją bowiem - jak to wyżej zostało przedstawione - na podstawie i w granicach obowiązującego prawa.
Uznając zatem, że skarga kasacyjna nie miała usprawiedliwionych podstaw i z tego powodu podlegała oddaleniu, Naczelny Sąd Administracyjny - na podstawie art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - orzekł jak w sentencji.