Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędzia NSA Marek Stojanowski, Sędzia del. WSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz - spr., Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 2220/06 w sprawie ze skargi W. N. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 stycznia 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 2220/06 oddalił skargę W. N. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] wydaną w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.
Przedstawiając w uzasadnieniu stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji wskazał, że W. N. wystąpił o stwierdzenie nieważności decyzji Szefa Wojskowego Rejonowego Zarządu Kwaterunkowo-Budowlanego w Z. G. z dnia [...] sierpnia 1984 r. nr [...] orzekającej o zamianie przyznanej mu ulgi z formy zwrotnej na bezzwrotną.
Po rozpatrzeniu wniosku Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej decyzją z dnia [...] odmówił stwierdzenia nieważności powyższej decyzji. Minister Obrony Narodowej w motywach rozstrzygnięcia, utrzymującego w mocy decyzję organu pierwszej instancji, podniósł, że wprawdzie podstawę prawną tej decyzji stanowiły przepisy uchwały Rady Ministrów nr 154 z dnia 6 lipca 1973 r. w sprawie pomocy państwa dla żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej na budownictwo mieszkaniowe (MP nr 32, poz. 193), uchylonej z dniem 28 marca 1984 r. rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 marca 1984 r. w sprawie wysokości i zasad przyznawania pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe (Dz. U. Nr 17, poz. 80), zgodnie jednak z § 9 tego rozporządzenia w dniu wydania decyzji (do końca 1984 r.) miały zastosowanie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 marca 1984 r. wraz z przepisem wykonawczym w zakresie określenia organów oraz trybu i zasad postępowania w sprawie przyznania pomocy do tego rozporządzenia, zawartymi w zarządzeniu nr 72/MON z dnia 10 sierpnia 1973 r. w sprawie zasad i trybu przyznawania pomocy z funduszu mieszkaniowego na budownictwo mieszkaniowe (Dz. Rozk. MON Nr 21, poz. 104).
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie W. N. zarzucił naruszenie przepisu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., wyrażające się poglądem organu, że oparcie decyzji na nieobowiązującym przepisie prawa nie uzasadnia stwierdzenia jej nieważności, oraz naruszenie art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych (Dz. U. Nr 19, poz. 121 ze. zm.), popełnione skutkiem wyrażenia błędnego poglądu, że po wejściu w życie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 marca 1984 r. w sprawie wysokości i zasad przyznawania pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe obowiązywały nadal przepisy zarządzenia Ministra Obrony Narodowej nr 72/MON z dnia 10 sierpnia 1973 r. w sprawie zasad i trybu przyznawania pomocy z funduszu mieszkaniowego na budownictwo mieszkaniowe.
Przechodząc do rozważań Sąd pierwszej instancji uznał, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem. Przesłanki stwierdzenia nieważności są określone enumeratywnie w art. 156 § 1 k.p.a. Ich ustalenie musi pociągać za sobą stwierdzenie nieważności, chyba, że zachodzi sytuacja z art. 156 § 2 k.p.a. Ponieważ stwierdzenie nieważności decyzji jest wyjątkiem od ogólnej zasady trwałości decyzji ostatecznych (art. 16 § 1 k.p.a), może mieć ono miejsce tylko wtedy, gdy decyzja w sposób niewątpliwy dotknięta jest przynajmniej jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a.