1. Pojęcie strony, jakim posługuje się art. 28 Kpa, może być wyprowadzone tylko z przepisów prawa materialnego, czyli normy prawnej, która stanowi podstawę ustalenia uprawnienia lub obowiązku.
2. Bank Gospodarki Żywnościowej, będący wierzycielem Państwowego Gospodarstwa Rolnego w likwidacji nie jest stroną postępowania komunalizacyjnego dotyczącego mienia tego gospodarstwa.
Decyzją z 30 grudnia 1991 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 3 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./, po rozpatrzeniu wniosku Wójta Gminy B. Wojewoda K. przekazał nieodpłatnie na własność Gminie nieruchomość rolną położoną we wsi P., składającą się z działek o łącznej powierzchni 201,01 ha, uregulowaną w księdze wieczystej.
Z uzasadnienia decyzji wynika, że Wojewoda K. uznał zasadność wniosku Wójta Gminy, wykonującego uchwałę Rady Gminy B., o przekazanie nieruchomości na cele zabudowy mieszkalno-pensjonatowej, rekreacyjno-sportowej oraz wypoczynkowej.
Na wniosek Wójta Gminy B. z 27 października 1992 r. powyższą decyzję zmieniono na podstawie art. 155 Kpa w ten sposób, że przekazaniu nieodpłatnie na własność Gminy B. podlega nieruchomość położona we wsi P., wraz z budynkami i urządzeniami towarzyszącymi wyciągu narciarskiego, składająca się z działek o łącznej powierzchni 201,01 ha, uregulowana w księdze wieczystej i opisana w kartach inwentaryzacyjnych.
Zmianę decyzji Wojewoda uzasadnił przepisami art. 48 i art. 141 Kc, że własność nieruchomości /gruntu/ rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z gruntem w taki sposób, że stała się jej częścią składową. Do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, które nie mogą być odrębnym przedmiotem własności.
Od obu decyzji odwołał się Bank Gospodarki Żywnościowej Oddział Operacyjny w L. zarzucając rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym (...), art. 18a i art. 49 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych oraz par. 50 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 listopada 1981 r. w sprawie wykonania ustawy o przedsiębiorstwach państwowych oraz przepisów ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw, a ponadto naruszenie praw strony.
W uzasadnieniu odwołania skarżący podnosi, że skomunalizowana nieruchomość stanowiła mienie Państwowego Gospodarstwa Rolnego, którego nie można uznać za mienie państwowe służące użyteczności publicznej. Uszczuplenie masy likwidowanego przedsiębiorstwa godzi w interesy Banku jako wierzyciela. Ustawa dopuszczając komunalizację mienia nie może być stosowana w oderwaniu od systemu norm prawnych. Majątek likwidowanego przedsiębiorstwa podlega szczególnym rygorom ze względu na interesy wierzycieli; ich interesy chronią przytoczone wyżej przepisy ustawy o przedsiębiorstwie państwowym, w myśl których majątkiem likwidowanego przedsiębiorstwa można zadysponować dopiero po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu roszczeń wierzycieli. Nieodpłatne przekazanie części likwidowanego przedsiębiorstwa uszczupla jego masę majątkową powodując znaczące obniżenie wartości majątku, co czyni dłużnika strony skarżącej niewypłacalnym. Ponadto komunalizacja narusza przepis art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa. Od 1 stycznia 1992 r. jedynym dysponentem majątku likwidowanych PGR jest Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa.