Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. w przedmiocie podatku od towarów i usług.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Ewa Karpińska, Asesor WSA Barbara Orzepowska-Kyć (spr.), Protokolant Aleksandra Doruch, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi J. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług. oddala skargę

Inne orzeczenia o symbolu:
6110 Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej
Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K., po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez pełnomocnika J. F., utrzymał w mocy decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia [...] r. nr [...] oraz nr [...] w przedmiocie określenia za [...] 2000 r. kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług do przeniesienia na następny miesiąc w wysokości [...] zł oraz zobowiązania w podatku od towarów i usług w kwocie [...] zł za miesiąc [...] 2000 r. W podstawie prawnej rozstrzygnięcia powołał art. 13 § 1 pkt 2 lit. a) i art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.).

W uzasadnieniu podał, iż w toku kontroli stwierdzono, że podatnik w rejestrze zakupów za [...] 1998 r., za [...][...][...] i [...] 1999 r. zaewidencjonował oraz skorzystał z odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez firmę D. S. "A" w L. Z kolei, pismem z dnia [...] 2002 r. Urząd Skarbowy w L. poinformował, że podmiot ten [...] 1998 r. do [...] 1999 r. nie składał deklaracji VAT-7, nie wykazywał podatku należnego, a obowiązek podatkowy został zamknięty w dniu [...] 1998 r., po złożeniu przez niego druku VAT-Z o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. W tym stanie faktycznym Naczelnik Urzędu Skarbowego w W., powołując się na § 54 ust. 4 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 156, poz. 1024), uznał, że faktury wystawione przez podmiot nie istniejący lub nieuprawniony do ich wystawienia nie stanowią podstawy do odliczenia podatku naliczonego i decyzjami z [...] r. skorygował rozliczenie w podatku od towarów i usług za [...] 1998 r., [...],[...],[...],[...] i [...] 1999 r. Decyzje te rzutowały na wykazywane w deklaracjach VAT-7 nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc i spowodowały wydanie decyzji przez organ I instancji, co do pozostałych miesięcy 1999 r. oraz za [...] i [...] 2000 r.

W odwołaniu pełnomocnik strony zarzucił naruszenie art. 120, 121 § 1, 122, 187 § 1 i 210 § 4 ustawa Ordynacja podatkowa oraz nienależyte i zbyt pochopne wyciągnięcie wniosków z zebranego materiału dowodowego i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz brak przekonywującego uzasadnienia decyzji. Wywód strony skarżącej dotyczył zakwestionowania przez organy podatkowe prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur VAT wystawionych przez "A" D. S.

Odnosząc się do powyższych zarzutów, organ odwoławczy zaakcentował, iż argumentacja strony skarżącej dotyczy szczegółowych ustaleń dokonanych przez organ I instancji za [...] 1998 r. oraz [...],[...],[...]i [...] 1999 r. i nie może być przedmiotem polemiki na etapie postępowania odwoławczego prowadzonego wyłącznie w odniesieniu do rozliczenia za [...] i [...] 2000 r.

W skardze z dnia [...]r. pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania, powtarzając zarzuty podniesione w odwołaniu od decyzji organu podatkowego pierwszej instancji. W uzasadnieniu podtrzymał stanowisko co do nierzetelności kontroli krzyżowej, a w efekcie wyraził pogląd, iż twierdzenie jakoby D. S. nie był podmiotem uprawnionym do wystawiania faktur VAT należy traktować jako domniemanie, a nie dowód w sprawie. Zaakcentował też, iż § 50 (późniejszy § 48) rozporządzenia wykonawczego (Dz. U. Nr 109, poz. 1245) został wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 kwietnia 2004 r. sygn. akt K24/2003 uznany za niezgodny z Konstytucją RP, co winno stanowić podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
6110 Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej