Odnośnie kwestionowania kryterium porównawczego w postaci tego samego poziomu handlu Sąd stwierdza, że skarga zawiera niczym nieuzasadnione i gołosłowne sugestie, że towar z transakcji porównawczej mógł mieć wyższą cenę jako nabywany od kolejnego pośrednika, który mógł być piątym lub kolejnym, ("który po dołożeniu swojej marży sprzedał towar w celu jego wywozu do Wspólnoty").
Wobec powyższego, w ocenie Sądu, za niezasadny należało uznać zarzut naruszenia przez organy art. 142 ust. 1 lit. d i art. 151 ust. 1 RWKC przez przyjęcie jako materiał porównawczy towaru, który nie spełnia wszystkich kryteriów określonych w tych przepisach.
Zarzut nieuwzględnienia przedłożonych przez skarżącego opinii biegłych jako materiału dowodowego, jak też nieodniesienia się przez organ do tych opinii wymaga wstępnych wyjaśnień dotyczących prowadzenia postępowania. Zasadą jest, że "gospodarzem" postępowania jest organ, którego podstawowym obowiązkiem, w myśl art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, jest zebranie i w sposób wyczerpujący rozpatrzenie całego materiału dowodowego. Jako dowód organ powinien dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 180 § 1). Katalog dowodów przyjęty w art. 181 Ordynacji podatkowej wskazuje, że mogą nimi być m.in. opinie biegłych. Zgodnie z art. 197 § 1 cyt. ustawy w przypadku gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ może powołać na biegłego osobę dysponującą takimi wiadomościami, w celu wydania opinii. Jak z powyższego wynika z opinią biegłego jako dowodem w sprawie będziemy mieć do czynienia tylko wówczas, gdy to organ powoła biegłego w celu jej wydania. Tak więc opinie przedłożone przez skarżącego, choć jednym z ich autorów jest osoba wpisana na listę biegłych sądowych, nie mają waloru opinii biegłego sporządzonej na zlecenie organu, zatem nie mogą być podstawą ustalania okoliczności faktycznych, nawet gdyby w sprawie wymagane były wiadomości specjalne. Zaoferowane przez skarżącego opinie rzeczoznawców, ekspertów mają charakter prywatnych opinii i należy je traktować jedynie jako wyjaśnienia stanowiące poparcie stanowiska strony.
W niniejszej sprawie istotniejsze jest jednak to, że jak wskazał organ, ustalenie wartości celnej metodą zastępczą a mianowicie jako wartości transakcyjnej podobnych towarów nie wymagało wiadomości specjalnych a w konsekwencji, jak ujął to organ w zaskarżonej decyzji , "(...) w sytuacji ustalania wartości celnej metodą towarów podobnych opinie takie nie mają zastosowania". Właściwe było też odniesienie się organu do bardzo mocno eksponowanej przez skarżącego konieczności posiadania próbek towaru. Zasadnie zostało podkreślone, że w sprawie nie chodzi o ustalanie faktycznej wartości importowanego towaru, bowiem organ celny ustalił wartość metodą wartości celnej towarów podobnych, a nie metodą towarów identycznych. Organ wyjaśnił przy tym, że po wprowadzeniu takich kryteriów jak: kraj pochodzenia, warunki dostaw, kod CN uzyskano materiał porównawczy, uwzględniający wszystkie elementy, o których mowa w art. 142 ust.1 lit.d RWKC. W nawiązaniu do powyższego należy też stwierdzić, że towar z materiału porównawczego w opisie miał wskazanie, że jest to tkanina z włókien poliestrowych i został zgłoszony pod tym samym kodem CN 54075200, więc nie powinno budzić wątpliwości, że był to towar, który nie będąc podobny pod każdym względem posiadał podobne cechy i podobny skład materiałowy, co pozwalało mu pełnić te same funkcje i być towarem handlowo zamiennym - według definicji z art. 142 ust. 1 lit.d RWKC. Stwierdzenie powyższe czyni bezprzedmiotowymi dywagacje zawarte w skardze co do wielkiego zakresu przedmiotowego pozycji taryfy celnej obejmującej tkaniny, co miałoby oznaczać, że tkanina zakwalifikowana do tej samej pozycji jest towarem podobnym.
Co do zarzutu dotyczącego naruszenia przez organy celne art. 122, art. 187, art. 188, art. 191 oraz art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 Ordynacji podatkowej Sąd po części wypowiedział się już powyżej a w pozostałym zakresie stwierdza, że działania organów celnych w żaden sposób nie naruszyły wskazanych przepisów. Postępowanie zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy, podjęto wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, oddalenie wniosków dowodowych było uzasadnione wobec prawidłowego ustalenia, że przedmiotem dowodu miały być okoliczności niemające znaczenia dla sprawy lub stwierdzone wystarczająco innym dowodem. W ocenie Sądu materiał dowodowy został zgromadzony i oceniony zgodnie z przepisami dotyczącymi prawidłowego prowadzenia postępowania. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji zawiera wszystkie wymagane prawem elementy, w tym właściwe uzasadnienie faktyczne i prawne.
Przeprowadzona w niniejszej sprawie kontrola zaskarżonej decyzji w zakresie podniesionych w skardze zarzutów oraz przesłanek wziętych przez Sąd pod uwagę z urzędu pozwala stwierdzić, że decyzja ta nie narusza przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie narusza też prawa materialnego.
Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie art. 151 P.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji.